Elke dag liep ik wel met natte ogen, zo emotioneel. Er waren meer slechte dagen dan goede dagen. Er is maar één dag geweest dat ik me echt goed gevoeld heb. Er is niet veel nodig op dit moment om weer in tranen uit te barsten. Ik ben moe van het ellendig voelen, moe van het moe zijn en moe van mezelf. De self-care challenge momenten waren kleine lichtpuntjes op mijn dag maar echt beter voelen hierdoor lukte niet helemaal.
Welcome bij een nieuwe blog van Cherry
Waarom ben je chagrijnig? Door chagrijnig zijn wordt het er niet beter op. Wat is er aan de hand? Positief blijven hoor. Deze vragen en opmerkingen werken nu averechts met mijn gevoelens. Ik weet heel goed dat het er niet beter op wordt, maar al weken lang ga ik door het leven met een ellendig gevoel, ik ben er moe van en ja, het maakt me chagrijnig.. En eigenlijk vind ik zelf ook wel dat die gevoelens de ruimte mogen krijgen. Ik heb ook geen zin meer om uit te leggen hoe ik me voel of wat er nou aan de hand is. Want ik kan niet zeggen het gaat goed en als ik zeg het gaat slecht dan ben ik negatief. Je merkt dat mensen niet weten hoe hier mee om te gaan en je voelt de afstand. Mijn sociale kring wordt steeds kleiner terwijl ik echt een sociaal persoon ben en ik heb het hier moeilijk mee. Ik weet dat ik positief moet blijven maar het duurt nu allemaal gewoon zo lang.
Ondanks de bijwerkingen van de medicatie dacht ik dat er vooruitgang in zat, maar de afgelopen week heb ik weer zo’n pijn in mijn hersenpan, alsof de druk achter mijn ogen langzaam aan het opbouwen is. Het is best zwaar om blij en vrolijk te blijven. Dingen die geregeld moeten worden, afspraken die gemaakt moeten worden… ik heb er gewoon geen energie meer voor. Zet mij maar lekker in een hutje ergens in een groen bos en laat me even alleen zijn met al mijn gevoelens, alleen gewoon even zorgen voor mijzelf. Terwijl ik het type voel ik me een egoïstisch persoon maar dit is wel hoe ik me voel nu. Mentaal is het echt een zware uitdaging. Zelfs als ik slaap blijven deze gevoelens doorgaan, ik praat, ik schreeuw en huil.
Ik voelde me de afgelopen week ook zo alleen en onbegrepen ( ondanks de lieve en geweldige powerwoorden van mijn vriendinnetjes), dus ben ik verder op onderzoek gegaan. Inmiddels ben ik lid geworden van twee forums voor mensen met IIH. Mensen die dezelfde klachten hebben, mensen die hier al jaren mee kampen, sommige heftiger dan anderen. Mensen die je begrijpen en je gevoelens herkennen. Mensen waarvan je kan leren en een ieder van hun tips het uitproberen waard zijn.
Voor mij lijkt mijn wereld momenteel een beetje stil te staan, terwijl de wereld om me heen gewoon doorgaat. Confronterend! Iedereen kan gaan en staan waar ze willen, terwijl ik 2 tot 3 uur naar het strand kan gaan maar doordat te doen valt er uit mijn dag ook verder niets meer te halen. Of zoals vandaag een mooie zonnige dag, ik ging kijken bij de jongste naar zijn voetbalwedstrijd, we komen tegen 12 uur thuis en rond half 4 word ik wakker. Iedereen lekker de hort op en hier zit ik dan weer. Ben ik jaloers? Ja, misschien een beetje wel. Niet omdat ik bang ben om iets te missen. Of misschien mis ik toch ook wel iets, ik mis de vrijheid om vrij uit te kunnen bewegen. En terwijl ik dit typ rollen er weer wat tranen over mijn wangen.
Ik zie en hoor dat mijn hubby moe is, voor hem is het ook een zware periode. Hij moppert wat meer en zijn lontje is wat korter. Een hele normale reactie voor hem, maar het geeft mij een soort “schuldgevoel” omdat ik zo weinig kan terwijl ik het echt wel probeer. Voor mijn kinderen is het ook echt een beproeving. Ik merk het aan de antwoorden van mijn oudste zoon, maar ook de jongste die zo graag een stuk wil fietsen of skeeleren met zijn moeder. Het voelt alsof je nu alles en iedereen in de steek laat in zoveel dingen.
Zoals je leest, is het de afgelopen week echt niet lekker gegaan. Na het weekend hebben we weer contact met mijn huisarts om te kijken wat we kunnen doen voor wat vooruitgang. Zoals beloofd plaats ik de nieuwe self-care challenge voor aankomende week. Op naar een betere week, hopelijk heb jij er wat aan… en doet het voor mijzelf ook wat meer 😉.
