Ik was boos, gefrustreerd en streng voor mezelf. Terwijl dat juist nu alleen maar averechts werkt. De stemmen van mijn huisarts en mijn neuroloog hoor ik nog ergens achter in mijn hoofd mij toefluisteren; dit heeft allemaal tijd nodig. Tijd die ik mezelf wel wil geven, maar tegelijkertijd ook het gevoel heb dat ik die niet kan geven. De constante strijd met mezelf.
Afgelopen week zijn we begonnen met de medicatie en mijn lichaam moet daar echt even aan wennen. En hoewel ik een zonnen aanbidder ben, werkt de warmte nu echt niet bepaald mee. Ik ben continu moe (nog moeier dan normaal sinds ik dit heb), ik heb al giraffenbenen gehad (uitslag 😞) en er is zelfs een dag geweest waarop het leek alsof ik een stuk of 4 jointjes achter elkaar had gerookt (zelfs satéprikkers konden mij niet helpen 😒). Of die gekke tintelingen in je tenen of vingers die uit het niets opkomen. En ik dan als een malloot met mijn handen sta te wapperen of mijn tenen even moet wiebelen. Alles in mij is weer even van de leg. En dat kon ik niet heel goed handelen, het leek wel alsof ik weer een stap terug had gedaan. Het was zo (piep) frustrerend. Ik probeer me er lachend doorheen te slaan, maar ondertussen… Deze rollercoasterrit wordt vermoeiend.
Ik wil zo graag, maar mijn hoofd en mijn lichaam laten me voortdurend in de steek. Het afhankelijk zijn maakt me gek. Ik ben continu aan het ruziën met mijn partner omdat ik het liefst weer zelf achter het stuur wil zitten. Hij geïrriteerd en ik geïrriteerd. Gewoon omdat ik graag weer zelf de controle wil nemen. Die verdomde IIH heeft mijn leven gewoon in zijn macht. Ik blijf mezelf toespreken dat alles goed zal komen en dat ik positief moet blijven. Maar geloof me, dat is niet elke dag zo makkelijk.
Ik vind het lastig om te zien hoe mijn collega’s hun beroep – het beroep waar ik ook zo van houd – kunnen uitoefenen. Ik mis de kindjes en collega’s op de groep, maar merkte afgelopen week ook dat het nog te intens voor me was en is. En dan was ik er maar een uurtje. Zo confronterend. Ik baal dat ik niet in staat was om een feest te organiseren voor de 18e verjaardag van mijn dochter. Ik baal dat ik weer moet afhaken tijdens een moment van gezellig samenzijn omdat de druk in mijn hoofd en achter mijn oog langzaam aan opbouwt en de misselijkheid me overmand.
En dan hebben we de opmerkingen; het gaat al beter, zo te zien. Of je ziet er wel goed uit. Net als bij mentale gezondheidsproblemen is ook een hersenaandoening waar je tegen onbegrip zal stuiten. Ze denken dat als je eenmaal bent begonnen met de medicatie en deze aanslaat, je wel weer snel op de been bent en meer kunt doen. Hoe graag ik dat ook zou willen, helaas werkt het niet zo. Ik merk kleine verschillen, maar ik kan nog niet zeggen: “Ja, ik ben er weer.” Dagelijks loop ik nog steeds tegen de gevolgen van IIH aan.
En mijn kritiek op mezelf maakt het ook niet makkelijker. Besefmomentje: ik moet gewoon wat liever zijn voor mezelf.
Uiteraard heb ik ook echt wel wat hoogtepunten gehad de afgelopen week hoor. Zo scoorde mijn jongste 2 doelpunten bij zijn eerste voetbalwedstrijd. En hebben zij gewonnen met 5-0. (Mama was super trots en super blij dat ik erbij kon zijn😁.) Mijn dochter is nu 18 en officieel jongvolwassen (Zo emotioneel, het voelt alsof het nog maar gisteren was dat ze als klein hummeltje op mijn borst werd gelegd❤️). Er is weer een hele nieuwe fase aangebroken. Heb ik wat meer kunnen socializen met vrienden en familie dan in de afgelopen weken (Dan besef je hoe belangrijk sociale contacten in je leven zijn😊). Het gesprek met de Arboarts ging heel goed (Focussen op mijn herstel en mijn draaglast vergroten 💪). Ik heb wel rustpauzes moeten inlassen, maar ben niet altijd in slaap gevallen omdat ik toch te snel weer te veel deed.
Naast tijd inlassen voor mijn herstel en oplaadmomenten om mijn energie weer op te doen en mijn draaglast te verlichten, wordt het ook weer nodig om te beginnen met self-care. Door goed voor onszelf te zorgen, is de kans groot dat we verbetering zien in zo’n beetje alle aspecten van ons leven. Meer hierover kun je lezen in de blog Bog #30 Self-Care. < klik op de blog> In blog 30 staat een oude challenge, maar voor de laatste 3 weken van september begin ik een nieuwe Challenge.
Doen jullie gezellig mee? Hieronder deel ik de challenge voor aankomende week. Deze kan je ook terugvinden op mijn Instagram.
