-Dagboekfragment 24 augustus 2020
“ Vandaag zo’n aparte ervaring gehad, ik ben ik maar zo voelt het niet. Ik zit in een ruimte aan een tafel met spelende kinderen om mij heen. Ik merk dat ik gevoelig ben voor de verschillende geluiden om mij heen. En niet lang daarna gebeurd het. Het voelt ineens alsof ik achter mijzelf sta en door mij heen kijk. Antwoord geven op een vraag lukt me niet het voelt alsof ik gevangen zit in een lege ruimte, Ik probeer tegen kinderen te praten maar iets uitbrengen lijkt een eeuwigheid te duren. Alsof mijn lichaam van me geest is gescheiden en ik buiten mijzelf zweef. Wat is er toch in hemelsnaam met mij aan de hand? ”
Dissociatie (een term uit de psychologie) is een geestesgesteldheid waarin bepaalde gedachten, emoties, waarnemingen of herinneringen buiten het bewustzijn worden geplaatst, tijdelijk niet ‘oproepbaar’ zijn of minder samenhang vertonen. Dissociatie betekent letterlijk ‘uiteenvallen en is in meeste gevallen onschuldig. Als je last hebt van dissociatie kan het voelen alsof je gedachten, gevoelens, herinneringen en lichamelijke gewaarwordingen niet van jezelf zijn, er is sprake van ontkoppeling (depersonalisatie). Ook kunnen de wereld en de mensen om je heen kunnen heel vreemd aanvoelen (derealisatie). Iedereen maakt weleens een dissociatiemoment mee. Denk aan lopen naar de keuken om iets te doen en je bent vergeten wat je ging doen zodra je de keuken binnenstapt. Dit soort dingen gebeurden mij vaker in die periode, ik had momenten dat ik naar huis reed en ik gewoon vergeten was hoe ik er was gekomen. Schijnbaar reedt ik gewoon op de automatische piloot. En dat waren voor mij maar lichte verschijnselen nog nooit had ik het gevoel gehad dat ik buiten mijn eigen lichaam trad. Dissociatie is vaak een reactie op : extreme stress, angst, chaos, slapeloosheid/slaaptekort, spanning of traumatische gebeurtenissen. Omdat ik deze situatie echt als eng ervaarde en het erger bleek te worden dan de keren ervoor heb ik ervoor gekozen om dit met mijn therapeut te bespreken. Ik had het gevoel dat ik de controle over mijzelf totaal aan het kwijtraken was. Wanneer dissociatie namelijk langdurig, veelvuldig en belemmerend aanwezig is in iemands dagelijks leven, kan er sprake zijn van een dissociatieve stoornis. . Dit kon ik er echt niet ook nog bij gebruiken. Ik denk nog steeds dat doordat ik heel gevoelig was voor prikkels ik ben gaan dissociëren en dit een voorteken was. Niet veel later begonnen namelijk de ernstige paniekaanvallen. Mijn hersenen hadden in de eerste instantie een manier gevonden om mij te beschermen. Mijn geheugen en-/of emoties werden tijdelijk even uitgeschakeld waardoor ik alles anders waarnam.
De symptomen van dissociatie zijn afhankelijk van het hersengebied dat beïnvloed wordt. Dit is afhankelijk van de persoon en de ernst van de oorzaak van de dissociatie. Veelvoorkomende symptomen van dissociatie zijn:
- Geheugenverlies
- Verwarring
- Angst- of paniekaanval
- Een verdoofd gevoel
- Het niet of nauwelijks voelen van emoties
- Een gevoel van onwerkelijkheid
- Het gevoel hebben gek te worden
- Een hoofd dat vol met watten lijkt te zitten
- In ernstige gevallen kan het voor anderen soms lijken alsof iemand buiten bewustzijn raakt
bron: https://www.gezondheidsplein.nl/
In mijn geval kwam het dissociëren voort uit extreme vermoeidheid en extreme mate van stress. De eerste stap was dan ook voldoende gaan rusten en zorgen voor een goede nachtrust. Ook aan de extreme mate van stress moest aan gewerkt worden. Hier was ik wel al mee bezig maar het liet zien dat er harder gewerkt moest worden. Mensen hadden vaak niet eens in de gaten dat ik dissocieerde, ik leek voor hun even afwezig, in gedachten of teruggetrokken. Ik keek weg en reageerde gewoonweg even niet.
-Dagboekfragment 24 augustus 2020
“Ik ben moe, super moe, al slaap ik nog zoveel uren uitgerust wakker worden zit er voor mij gewoon echt niet meer in. Communiceren wordt steeds rampzaliger, ik moet nadenken over mijn zinsopbouw, welke woorden ik gebruik en schiet er weer wat geks uit dan lach ik het maar weg. Niemand ziet dat de zorgen om mijzelf steeds groter worden. Ik weet niet hoelang ik dit nog wel kan volhouden? Ik weet niet of ik dit überhaupt nog wel met mijzelf kan volhouden. Ik weet niet of mijn gezin dit nog wel met mij kan volhouden? Wat als ik nou gewoon mijn ogen sluit en niet meer wakker wordt. Dan is dit alles voorbij, voor hun en voor mij.”
Vandaag deel ik twee korte fragmenten uit mijn journal met jullie. Soms blader ik deze door om mij te herinneren wat voor lange weg ik heb afgelegd om hier te komen. Noodgedwongen heb ik het roer om moeten gooien en ik ben eindelijk terug op koers. Een slechte dag mag mij niet van mijn koers af laten wijken. Omdat ik bang ben dat ik afglijd moest ik mijzelf even herinneren dat het gewoon een mindere dag is en niet zoals hierboven beschreven. Niets van deze gevoelens voel of herken ik nu. Beter nog ik schaam me naar mijn gezin dat ik me zo gevoeld heb. Hoe kon ik zo denken? En wat had die depressie mij in zijn macht.
Ik ben nu alles in het leven opnieuw aan het opbouwen en ontdekken en de ene dag gaat het me goed af en de andere dag vindt ik het spannend en eng. Maar het zijn ook allemaal nieuwe positieve indrukken die ik moet verwerken en dat, dat ben ik gewoon even niet meer gewend lijkt wel. Het heeft natuurlijk even geduurd voordat ik uit dat zo bekende cirkeltje waar ik in zat durfde te stappen. Dat cirkeltje wat eigenlijk helemaal niet goed voor mij was. Maar zijn we allemaal niet geneigd te gaan voor iets wat oud en vertrouwd is in plaats van iets nieuws en totaal onbekend?
Ik ben benieuwd hoe jij erover denkt? Ben jij iemand die liever veilig in de comfortzone blijft? Of durf jij nieuwe uitdagingen aan te gaan? Drop een comment in de reactie of vul het contactformulier in voor een anoniem bericht.
Lieve groet,
Cherry ❤️
dagen
uren minuten seconden
tot
de ” weigt loss journey” blog online komt.
