Cherry's journey

Ik hoor de vogeltjes fluiten, mist zweeft over de weg. Links, op de derde verdieping, springt er licht aan. Langzaam begint iedereen zich klaar te maken voor de dag. En ik zit hier in mijn hoekje op de bank, waar ik de afgelopen 4 dagen zo’n beetje mijn tijd heb doorgebracht. Huilend, gefrustreerd, teleurgesteld en boos. Al 4 dagen loop ik rond met dezelfde knot op mijn hoofd. En wanneer ik langs de spiegel loop, schrik ik van mijn eigen gezicht. Die “natuurlijke look” komt aardig in de buurt van een personage uit The Walking Dead.

Welkom bij een nieuwe blog van Cherry.

Dagboekfragment: Het masker waarachter ik me probeerde te verschuilen, begint langzaam stukje bij beetje af te brokkelen. Ik kan me niet langer achter die glimlach verbergen. En het lukt me niet meer om te zeggen: “het gaat wel goed, we moeten doorgaan, ik maak er het beste van”. Eerlijk gezegd gaat het helemaal niet goed. Er zijn meer downs dan ups, en voor de zoveelste keer zijn mijn medicijnen verhoogd. Talking about a hard pill to swallow. Ik geef een slechte dag de ruimte en accepteer het zoals het komt, maar wat als je de volgende ochtend met een frisse start wilt beginnen en er weer een slechte dag volgt, en dat een paar dagen achter elkaar. Wat als er geen enkele activiteit meer is die je nog voldoening geeft, waarmee je je tijd probeert door te komen en je diagnose probeert te vergeten. Er lijkt niets meer van mijn oude zelf over te zijn waar ik me aan kan vasthouden. Er is geen gevoel van ergens bij te horen, en dat klinkt misschien gek, maar ik voel geen verbinding meer, of het nu met dingen of personen is. Er zijn nog maar weinig raakvlakken te vinden met de mensen in de wereld om me heen. Ik begeef me op een grijs gebied met zoveel onzekerheden, en deze fase waar ik nu tegenaan loop voelt beangstigend. Het voelt alsof ik nog maar een heel klein zetje nodig heb voordat ik in die zwarte bodemloze put verdwijn.

Waar ik dacht mijn mentale breakdown al gehad te hebben, die niet meer dan normaal is als je leven op zijn kop staat, zakte ik nog verder weg. Waardoor ik uiteindelijk vorige week op vrijdagmiddag nog met spoed bij de huisarts belandde. Wat er vooraf aan voor ging houd ik voor mezelf, maar dit was zo heftig en had ik nog nooit ervaren. En ik wist dat ik meteen bij iemand aan de bel moest trekken, ik belde de praktijk en ik moest van hen meteen iemand bellen die bij me kon komen; dat was mijn moedertje. Arme vrouw schrok zich wezenloos. En samen belden wij mijn partner die gelijk naar huis kwam van zijn werk. Uiteindelijk hebben we aan de medicatie nog een medicijn moeten toevoegen. Het heeft dik 4 dagen geduurd voordat ik kon stoppen met huilen en mezelf weer op wat rustig vaarwater begeef. Reflectie: Ik doe te hard mijn best om weer mijn oude zelf te worden, maar het begint er steeds meer op te lijken dat ik die dame die ik voor 28 juli was niet meer zal worden, ondanks dat ik nog altijd wel hetzelfde denk en voel als haar. Ik wil nog steeds mijn eigen huis schoonhouden (zonder hulp) en mijn deel bijdragen aan het gezinsleven, en erop uitgaan of afspreken met mijn dierbaren en alles doen wat de mensen om me heen doen. En waar mijn lichaam me in de steek laat, begint het nu zijn tol te eisen van mijn geest. Door het veel alleen zitten lijk ik ook wel meer te overdenken waardoor mijn focus versprong, ik was steeds meer bezig met wat ik niet kon, dat ik de kleine dingen die ik wel kan niet meer zag. Dit zorgde ervoor dat ik even in een negatief spiraal kwam. Voornemen: Elke stap die nu wordt behaald is een kleine viering waard, zodat ik hier weer meer bij stil zal staan.

Rouwen doe je niet alleen als je iemand verliest die je lief is. Rouwen doe je ook als je eigen lichaam je in de steek laat. En het mogen duidelijk zijn dat ik al door verschillende fases ben begaan en nog steeds doorheen ga. Er bestaat ook geen juiste manier van rouwen het is een rollercoaster ( eentje waar je nu dagelijks instapt) niet wetende wanneer de volgende looping zich weer aankondigt. . Hoe sterk ik nu in de acceptatiefase sta, kan ik mij ook zo weer begeven in een depressieve fase, een fase van ontkenning of de fase van angst, onzekerheid, boosheid en alleen voelen. Maar de kracht om uit de die achtbaan te stappen zal zich uiteindelijk aankondigen. Ik moet mijn verwachtingen van wat er ‘moet’ gebeuren gaan loslaten en mijzelf flexibeler gaan opstellen. Ik moet de dagen maar nemen zoals zij komen. Alleen zo kan ik dit alles echt gaan accepteren. Dit is op het moment mijn nieuwe leven, prognose – lange termijn & onduidelijkheid. Door acceptatie zal het uiteindelijk allemaal wel makkelijker worden. En zal het met de dag steeds een beetje minder pijn gaan doen en zal ik elke dag een beetje gemakkelijker door het leven gaan . Accepteren stond bij mij gelijk aan opgeven. Maar ik zie nu in dat dat totaal niet waar is. Ik zal veel dingen mijzelf weer opnieuw moeten leren maar dat betekend ook dat ik kan werken aan een betere versie van Cherry. I.p.v tegen de stroom in te gaan kies ik er nu voor om met de stroom mee te gaan hoe onzeker de richting er nu ook uitziet. Ik accepteer dat ik voor nu dat ik die “vrouw ben met IIH en hulp nodig heb” en niet langer die bad ass die altijd alles zelf wilde regelen en doen. Juist door het accepteren en mijn leven op te bouwen met deze aandoening maakt mij al bad ass genoeg. Ik was vergeten hoeveel macht ikzelf als eigen persoon al bezit, dat zit nog allemaal in mij en dat moet ik op de juiste manier gaan benutten. Mijn doelen zullen nog altijd haalbaar zijn ook al zal mijn weg ernaar toe er misschien anders gaan uitzien.

Omdat ik de afgelopen periode in zo’n negatieve spiraal heb doorgebracht en deze echt weer wil doorbreken las ik de “November gratitude” in! Iedereen loopt zijn eigen race en iedereen heeft zijn eigen struggles waardoor het soms moeilijk kan zijn om je te concentreren op het goede, maar het maakt zo’n enorm verschil als je dat wel doet! Ik zou het leuk vinden als je samen met mij doet! Houdt mijn socials in de gaten😘.