Het is een liedje, het is een foto, een bepaalde geur of gewoon een moment die ons aan jou laat herinneren. Een herinnering, dat is alles wat wij nu nog van jou hebben. Soms kijk ik hierop terug met een lach en soms met een traan. En die kleine tranen kunnen veranderen in een paar minuten snikken als het niet langer is. Het is een bitter verlies, een oneerlijk verlies. Het is een verlies dat mij laat twijfelen aan het leven. Het is een verlies dat mij laat twijfelen aan de dingen die ik had kunnen doen
Deze foto behoort tot Cherrysjourney en mag zonder schriftelijke toestemming niet gebruikt worden voor andere doeleinden.
Welkom bij een nieuwe blog van Cherry.
Soms voel ik me een beetje gek wetende dat ik niet gek ben. Maar rouwen gaat nou eenmaal zo; je emoties zullen een tijd alle kanten op gaan. Zo sta ik te lachen en geniet ik van het leven, zo kan ik in huilen uitbarsten om de kleinste dingen. Sommige dagen is het praten over het verlies therapeutisch, maar op andere dagen is het uitputtend. Waar ik begin met huilen om mijn (bonus) vader, komt ook het verdriet van mijn eigen vader er weer bij kijken. Ja, op sommige dagen voelt mijn hart erg zwaar.
Dat ik elf jaar was en mijn vader verloor, veranderde ons leven voor goed. Ik kan mij ook herinneren dat ik door een heftig rouwproces ging. Een proces dat eigenlijk jaren heeft geduurd! Ik was een tiener waarvan haar vader plotseling uit haar leven was getrokken. Van de een op andere dag waren wij vaderloos en moest ik mijn pad zien te bewandelen zonder mijn grote held. Waar mijn moeder mij hierin op de juiste manier probeerde te begeleiden, werd ik een rebelse puber. Alles om, maar niet de pijn en het gemis te voelen. Ik ging naar een maatschappelijk werkster en vertelde haar wat zij wilde horen omdat ik zelf nog helemaal niet aan verwerken toe was. En al die mooie woorden die zij mij vertelde zoals ” dat het uiteindelijk allemaal wel goed zou komen” had ik toen echt geen boodschap aan. Zij kon makkelijk praten, zij voelde niet wat ik voelde. Soms kon ik mijn verdriet uiten, maar 9 van de 10 keer stopte ik het diep naar binnen en wilde ik doen alsof ik nergens last van had. Dit verdriet is er pas echt uitgekomen op het moment dat ik zelf moeder werd, vanaf hier begon ik pas met het verwerken van het verlies van mijn vader.
Ieders rouwervaring is uniek en verdriet heeft geen specifiek tijdschema. Een groot verlies in je leven zal jarenlang gevolgen hebben en voor sommige mensen wordt het leven met verlies gemakkelijker. Ik weet helaas al uit ervaring dat de pijn niet helemaal weg zal gaan, maar na verloop van tijd zal mijn pijn wel verzacht worden. Het zal een plekje krijgen en ik zal met het verlies leren leven.
Deze foto behoort tot Cherrysjourney en mag zonder schriftelijke toestemming niet gebruikt worden voor andere doeleinden.
Mijn leven veranderde als elfjarig meisje toen ik mijn vader verloor, mijn leven veranderde toen ik mijn grote liefde ontmoette, mijn leven veranderde toen ik moeder werd, maar mijn leven verandert nu weer. Ik doe mijn best om mijn leven te leiden wetende dat mijn twee vaders dat beide voor mij hadden gewild. Maar het is moeilijk, want er is weer een stukje van mijn hart gebroken.
Soms voelt mijn verdriet isolerend, dan voelt mijn wereld klein en eenzaam. Onbedoeld distantieer ik me van anderen omdat het soms voelt alsof dat het enige is wat ik kan doen om de dag door te komen. Dan wil ik gewoon alleen zijn met mijn verdriet en mijn verdriet eren. Ik heb de afgelopen periode geleerd dat ik mijn verdriet moet uitdrukken om het los te kunnen laten. En op deze manier kan ik dat doen zonder dat een ander zich ongemakkelijk voelt. Zo alleen kan ik leren mijzelf aan te passen aan het nieuwe leven, een leven zonder hem. Ik bevind mij denk ik nu in de laatste fase van rouw en dat is uiteindelijk acceptatie. Maar ook al accepteer ik het, het maakt het gemis en het verdriet dat ik voel niet minder maar ik leer er mee te dealen.
Wanneer een dierbare overlijdt, ga je door verschillende fases.
Fase 1 – Schok en ontkenning.
Zeker de eerste twee dagen heb ik mij verdoofd gevoeld. En op 1 dag bleef ik herhalen dat alles wel goed komt. Het voelde als een slechte droom. De realiteit van het verlies heb ik op een bepaald niveau proberen te ontkennen om de eerste dagen de pijn zoveel mogelijk te kunnen vermijden.
Fase 2 – Pijn en schuld.
Meerder keren heb ik gedacht; Was ik maar eerder die ochtend daar naartoe gegaan of was ik maar toch nog die woensdagavond even langs gelopen. Waarom heb ik niet kunnen zien dat het slechter met hem ging?
Fase 3 – Boosheid.
Ik was boos, zo ontzettend boos. En nee niet eens op mijn bonuspapa ik kan en kon het hem niet kwalijk nemen. Zoals hij mijn moeder die avond daarvoor had gezegd, hij was gewoon moe. Maar ik was wel boos op ja wie? Ik ben niet gelovig opgevoed, maar ik was boos op diegene die had besloten dat deze man ook zo snel weer uit ons leven getrokken moest worden. In mijn achterhoofd hield ik er altijd rekening mee dat ik op een dag afscheid zou moeten nemen van mijn ouders. Maar dit moment was toch wel echt te snel aangebroken.
Fase 4 – Depressie.
Waar ik dacht dat ik weer verder kon gaan met mijn leven kwam die zwarte schaduw zich weer over mij heen buigen. Mijn angststoornis werd getriggerd en het lukte mij niet meer om uit deze droevige -/negatieve periode te ontsnappen. Het leven voelde oneerlijk, ik kon niet meer langer aan de realiteit ontsnappen. Ik werd onzeker over het leven, ik was zo ontzettend moe en kwetsbaar. Dagen dat ik verward rondliep en dat mijn eetlust op een laag pitje stond. Leven met het gemis daar keek ik tegenop.
Fase 5 – Opwaartse wending.
Ik kan mijzelf steeds meer ontspannen en alles in mijn leven wordt weer wat stabieler en georganiseerder. Ondanks dat het dagelijks nog altijd erg moeilijk is.
Fase 6 – Leven weer opbouwen.
Ik begin het “nieuwe” leven te leven. Mijn geest probeert weer een beetje te werken. En ik probeer de zin van het leven weer te begrijpen.
Fase 7 – Acceptatie.
Langzaam aan begin ik vrede te krijgen met de realiteit. De pijn wordt nog altijd gevoeld, maar ik kan me langzaamaan wel een leven zonder vaderfiguur voorstellen. Ik zal het moeten accepteren, de wereld draait gewoon door. En ik zal ook moeten doorgaan met de mooie herinneringen die zij hebben achtergelaten.
Deze foto behoort tot Cherrysjourney en mag zonder schriftelijke toestemming niet gebruikt worden voor andere doeleinden.
Als er iets is wat ik heb geleerd door hun overlijden dan is het nieuwe prioriteiten te stellen en een nieuwe betekenis aan mijn leven te geven in een positieve zin.
