Van de week was ik in gesprek met een dame die door haar mentale gezondheidsproblemen een lange tijd moeilijk heeft kunnen functioneren. Zij heeft een hele lange tijd haar problemen verborgen gehouden om mee te kunnen blijven draaien in de maatschappij. Haar relatie is stuk gelopen, ze is haar baan kwijt geraakt en ze heeft veel mensen verloren. En dat alleen meer door de schijn op te houden. Waarom? Angst, Angst om met haar mentale gezondheidsproblemen niet geaccepteerd te worden. Die lange periode heeft zij alleen en geïsoleerd geleefd. Ik dacht alleen maar WOW dit is zo een no go! Zij heeft een lange tijd gewoon niet haarzelf kunnen zijn. Omdat dit gesprek mij zo is bij gebleven vind ik het een mooie insteek voor een nieuwe blog.
Het stigma van vooroordelen en discriminatie tegenover mensen met mentale gezondheidsproblemen is namelijk nog altijd erg schokkend. Stigma is een krachtig negatief sociaal stempel. Het beïnvloedt de manier waarop mensen zichzelf zien en worden gezien, ingrijpend. Ik heb verschillende artikelen gelezen en kwam tot de ontdekking dat van alle mensen met een depressie zo’n 79% zich gediscrimineerd voelt door zijn/haar eigen omgeving. Of dit nou was in een relatie, op werk of bij een sollicitatie, op school of bij het inschrijven van een cursus of stage!
Like hello shocking! Maar toch ook ergens weer niet...
Want hoe je het draait of keert wanneer je aangeeft dat je mentale gezondheidsproblemen hebt (of hebt gehad) wordt je in een hokje geplaatst en krijg je een label opgeplakt. Je wordt als “ anders” gezien, onvoorspelbaar, emotioneel instabiel, niet in staat om te werken, minder kunnen presteren of geen doorzettingsvermogen hebben. Ook nog steeds in 2021, super triest maar waar. Al moet ik zeggen dat er in de loop der jaren vooruitgang heeft plaatsgevonden. Maar mensen met mentale gezondheidsproblemen hebben nog altijd last van de bestaande vooroordelen. Hierbij een overzicht met de meest voorkomende vooroordelen n.a.v. mijn eigen minionderzoekje. ( Voor diegene die mij een berichtje hebben gestuurd, dank jullie wel.)
- Iedereen heeft weleens last van een dipje. “Dat klopt iedereen heeft weleens een dipje. Maar wat als dat dipje niet een paar dagen duurt maar al maanden. Praten we dan nog steeds gewoon over een “dipje”? Een depressie is echt zoveel meer dan gewoon een dipje! Jij bent je gedachtes niet meer de baas maar je gedachtes zijn de baas over jouw”.
- Je hebt toch alles om gelukkig te zijn. ” Ik kreeg het gevoel dat ik zeurde, ze zeiden bij mij thuis nog net niet dat ik me niet moest aanstellen. Ik voelde me ontzettend schuldig want ik was me er heel goed van bewust wat ik allemaal had. En ik waardeerde het ook juist enorm. Ik moest er maar meer op uitgaan en nog meer leuke dingen doen. Mijn gezin had een heel verkeerd beeld over de ziekte die “depressie” heet”.
- Je ziet er wel goed uit. “Ik deed nog steeds elke dag heel hard me best om goed voor de dag te komen. Maar omdat je niets aan me zag betekend het niet dat ik van binnen gesloopt werd. Iedere dag had ik eenzame strijd.“
- Maar je kan wel naar buiten. “Door dit soort opmerkingen bleef ik binnen en daardoor ontstond zelfisolatie”.
Er heerst helaas nog zoveel onwetendheid. Iemand kan een depressie hebben zonder dat je het weet. Niet iedereen die een depressie heeft ligt dagenlang onder een dekentje in bed. Dit wordt helaas nog wel heel vaak gedacht. Het kan die voor jouw vrolijke buurvrouw zijn die je elke dag met een grote glimlach groet, het kan die collega zijn die altijd voor iedereen klaar staat, het kan die man zijn waar je een babbeltje mee maakt tijdens het uitlaten van de hond, het kan het meisje zijn die elk weekend bij jou oppast. Depressie is net zo echt als het hebben van een gebroken been. Iemand is gewoon echt ziek en zeker niet zwak. Hoe kan iemand zichzelf met die ziekte accepteren als de maatschappij deze vooroordelen heeft? Laat deze mensen in de wereld zijn wie zij willen zijn. Wij zijn niet meer als de “gezonde” mens maar ook zeker niet minder.
Ik heb er des tijds bewust voor gekozen om open over mijn mentale gezondheidsproblemen te praten. Waarom? Omdat ik het taboe wil doorbreken. Een kwart Nederlanders durft bijv. niet aan hun leidinggevende te vertellen dat zij problemen hebben. En besluiten om niets te melden. Doordat er gebrek is aan het bespreekbaar maken van dit onderwerp komt het nog te vaak voor dat mensen te laat aan de bel trekken. Hierdoor worden de risico’s en de klachten juist verergert. Ik wil dat mensen zich kunnen herkennen en weten dat ze niet alleen zijn. En ik wil jongeren stimuleren om tijdig hulp te zoeken. Zij zijn tenslotte de toekomst! Ik weet dat er aan mijn openheid ook risico’s zijn verbonden. Ik heb helaas weleens een negatieve opmerking naar mijn hoofd geslingerd gekregen, ze hebben over me geroddeld en ze hebben me vermeden.
Maar ik ben Cherry en niet een depressiestoornis! ❤️