Dromen zijn verbonden met ons dagelijks leven
Kon ik je stem maar even horen, kon ik mijn hoofd maar even op jouw schouders leggen. Kon ik je hand maar even vasthouden, Kon jij mijn tranen maar drogen. Kon ik maar een glimp van jouw lach opvangen, Kon jij mij maar zeggen dat alles goed komt. Kon ik jou maar horen zeggen " je bent niet alleen". Kon ik jou maar horen zeggen "Ik houdt ook van jou".
Kon jij maar gewoon heel even een dag onder ons zijn.
Vannacht kwam je me eindelijk weer eens opzoeken. Eindelijk weer een moment van samenzijn. Ik kon je eindelijk vertellen dat ik boos en verdrietig ben, ik kon je eindelijk vertellen dat ik me in de steek gelaten voel, ik kon je eindelijk vertellen dat ik je mis bij alle belangrijke momenten in mijn leven. Ik kon je eindelijk vertellen dat ik heel erg mijn best doe maar dat het zonder jou ook vaak heel zwaar is. Ik kon je eindelijk vertellen dat ik er elke dag het beste van probeer te maken ondanks dat jij mijn hart echt hebt gebroken. Jouw heen gaan heeft nu een plekje maar dat maakt het gemis rondt deze periode niet minder. Ik kon je ruiken, ik kon je voelen iets waar ik de laatste jaren steeds meer naar verlang. Ik baalde dat ik wakker werd het voelde echt alsof je er even was, kon ik nog maar even langer met je doorbrengen ik wil je nog zoveel meer vertellen. Maar wat ik echt het allermeeste verlangde was het horen van jouw stem.
De dag dat mijn vader overleed heb ik eigenlijk niet de afscheid kunnen nemen die ik eigenlijk had willen nemen. Ik was er niet bij toen de beademing stop werd gezet. Ik kan me eigenlijk niet meer herinneren dat ik hem in zijn ziekenhuis bed heb zien liggen. Tot de dag van vandaag kan ik mij het hele ziekenhuis fragment niet goed voor de geest halen. Ik weet dat ik met mijn tante en nichtje mee was gelopen naar de eerste hulp en toen ik boven kwam was het allemaal voorbij. Ik mocht hem zeggen wat ik nog wilde zeggen maar wat moest ik toen zeggen? Ik was elf en eerlijk het voelde allemaal onecht en ik snapte er geen bal van. Ik kan me wel enigszins herinneren dat ik hem een afscheidskus op zijn voorhoofd heb gegeven. Er zijn zoveel gaten in mijn herinneringen. De dagen na het ziekenhuis kan ik me beter voor de geest halen. Ik lachte alsof er niets was gebeurd en mensen om me heen hadden groot verdriet. Ik werd wel heel erg ziek van alle spanning, tijdens de condoleance avond heb ik de hele boel onder gespuugd. Ik liet een spoor van voor mijn vaders kist tot aan de damestoilet achter. Huilen vond ik moeilijk en ergens dacht ik gewoon dat hij wel weer op zou staan. De enige tranen die ik kon laten waren op de dag van zijn begrafenis.
Er is weinig wat wij nog van mijn vader hebben dat tastbaar is. We moeten het doen met de herinneringen die wij met ons meedragen. De foto’s waarop mijn vader staat of waar wij met mijn vader opstaan kunnen we op één hand tellen. En dan zijn het ook nog eens wazige foto’s. Wanneer ik me verdrietig voel pak ik zijn flanellen overhemd want dat is alles wat er nog over is. Wanneer je mijn huiskamer inloopt hangen er foto’s van mijn geliefdes en hij? Hij hangt hier helaas niet tussen. Wanneer ik naar mijn broers kijk dan ben ik trots. Ik zie zijn ogen, zijn neus, zijn lach, hij is toch nog een beetje om me heen maar ook weer niet. Soms zou ik ze gewoon vast willen pakken en even verschuilen in hun armen, gewoon om dat veilige gevoel weer te ervaren die hij mij altijd gaf. Mijn vader ligt in Arnhem begraven en wanneer ik zijn graf ga bezoeken en wij rijden Arnhem in dan voelt het als thuiskomen. Ik voel me dan zo compleet het stukje wat ik mis ligt zo ver weg van mij. Soms vraag ik mijzelf af of ik echt gelukkig zal worden in mijn huidige woonplaats omdat ik me hier nog altijd na al die jaren niet op me plek voel. Of wordt ik niet gelukkig omdat ik nog steeds op de één of andere manier rouw na al die jaren? En kan ik het gewoon niet accepteren dat hij zo ver bij ons vandaan ligt? Mijn vader is 4 dagen na mijn verjaardag overleden dus bij elke verjaardag wordt ik meteen geconfronteerd dat zijn overlijdens dag eraan komt.
Ik stond vanochtend op en had het gevoel dat mijn vader vannacht echt bij me langs was geweest. Is het omdat ik het zo intens verlang of is het waar dat als een dierbare overledene je opzoekt in je droom een boodschap voor je heeft ? Slapen en dromen hebben een groot rol in het verwerken van je verlies. Heb ik deze bezoekersdroom gehad omdat ik opzoek ben naar advies, naar steun en naar zekerheid? Want die zekerheid is me afgenomen de dag dat hij overleed. Dromen zijn verbonden met ons dagelijks leven. Onze emoties, onze angsten en gedachtes worden weerspiegeld. Wilde hij mij eraan herinneren dat ik niet alleen ben? Wil hij mij laten weten dat hij me ondersteunt wanneer ik me verloren en verward voel? Wil hij mij zeggen dat ik moet kiezen voor zelfstandigheid dat het tijd wordt dat ik mijn eigen keuzes maak voor mij en niet maar altijd denk aan anderen. Is het tijd van loslaten aangebroken? Kreeg ik nu eindelijk de kans om hem te zeggen wat ik hem al die tijd heb willen zeggen?
Na 24 jaar ga ik eindelijk afscheid nemen van hem op mijn manier. 25 maart 2021 zal ik hem eindelijk zeggen wat ik toen had willen zeggen, ik zal hem laten weten dat ik weet dat hij nog altijd over mijn waakt. En dat ik hem altijd met me mee draag. Zolang heeft het oneerlijk gevoelt, zo vaak heb ik me afgevraagd waarom? En wat als? Maar ik moet door, het wordt tijd dat zijn maar ook mijn ziel eindelijk rust zal krijgen.
Heb rust mijn lieve papa ❤️
-One sweet day–