Blog#5 Mentale gezondheidsproblemen en relaties

---

Ik weet dat het frustrerend is maar heb alsjeblieft geduld. Ik moet me soms gewoon even afsluiten van de wereld. Het ligt niet aan jou maar aan mij, dus zie dit echt niet als een afwijzing! Want onze relatie betekend heel voor mij al kan ik dat nu niet makkelijk laten zien. Ik weet dat het moeilijk te begrijpen is, begrijpen doe ik het zelf ook niet altijd.  -Cherry-

---

Op Blog#3 heb ik weer hele lieve en mooie berichten mogen ontvangen. Mocht je deze gemist hebben? Onderaan de pagina kan je deze terug vinden. Voor deze blog, inmiddels alweer blog#5 heb ik 1 bericht eruit gepikt waar ik vandaag verder op in wil gaan.

“Wij zien jou als een hele mooie vrouw van buitenaf maar wat er in je speelt dat weet jij alleen”.

Dat is dus zo *kut* aan mentale gezondheidsproblemen, deze ziekte is niet zichtbaar. Mensen zullen veranderingen zien in je gedrag maar je ziekte? Die zal niet zo snel erkenning krijgen. Door de omstanders niet en laten we eerlijk wezen ook niet door jezelf! Vaak heb je al heel wat van je grenzen verlegt voordat je zelf erkent dat je ziek bent. Ik vond het niet eng om hulp te zoeken maar ik vond het wel heel eng om tegen mijn gezin, familieleden, vrienden en /-of collega’s te vertellen dat ik dus een depressie en angststoornis heb. Maar nu dat ik ben begonnen met bloggen ligt alles open voor iedereen. Het is niet langer meer iets waar ik me voor schaam, het is iets wat me is overkomen. En weet je? Eigenlijk ben ik reten trots op mezelf! Want ook al rust hier nog steeds een taboe op momenteel denk ik alleen maar* fuck* it! This is me with my flaws and all!

“Niet zo aanstellen, kom op je hebt drie kinderen, je moet door”.

Net zoals deze dame in het bericht, kreeg ik dit soort antwoorden dus ook vaak te horen. En net zoals deze dame kreeg ik ook last van een enorme schuldgevoel. Ik weet dat ik door moet, ik weet dat ik drie kinderen heb die op mij bouwen. Ik probeerde het echt waar maar het was zo ontzettend moeilijk! Hun waren en zijn nog steeds mijn motivatie! Ik merkte dat de kwaliteit van mijn relaties afnam. Juist door deze antwoorden die ik kreeg en mijn toen zo zware onzekerheid. Ik probeerde juist mijn problemen te erkennen en had echt een luisterend oor nodig. Maar dat het werd weg gesproken alsof het niets was zorgde alleen maar voor frustratie. En ik neem het echt niemand kwalijk hoor er heerste gewoon zoveel onwetendheid. Maar hierdoor voelde ik me in het begin wel heel erg alleen.

Ik vond het verschrikkelijk als ik adviezen kreeg en mensen dan sproken over ” moeten “. Dit wekte bij mij juist weer heel erg mijn paniek op. Het woordje “moet” zorgde alleen maar meer voor druk, en ik wist dat ik hun verwachtingen niet waar kon maken. Met mijn gezin probeerde ik zo goed mogelijk te blijven communiceren. En ook al begrepen hun bij lange na niet altijd mijn gevoelens, zij deden wel heel erg hun best. Ik probeerde zoveel mogelijk voor mijn kinderen te verbergen in het begin, maar die waren natuurlijk ook niet gek. Zo was mama happy en zo kwam mama gerust twee dagen der bed niet uit. Of stond mama gewoon te stofzuigen en barstte ze ineens in tranen uit. Ik heb ze een periode tekort gedaan en die schade haalde we weer in op goede dagen. Ik was misschien vaak negatief maar niet in mijn liefde voor hun. Ik zal mij naar hun wel voor altijd schuldig voelen, ik vind het verschrikkelijk dat ze dit van zo dichtbij hebben moeten meemaken. Want ook al probeerde ik mijn kinderen gewoon kind te laten zijn, ik weet dat zij zich heel erg verantwoordelijk voelden. Deze verschrikkelijke periode kan ik niet meer uit hun geheugen wissen. Maar ik ben wel van plan om deze “rode draad” die door mijn familie loopt af te knippen. Het stopt bij mij! Gelukkig hadden mijn kinderen een hele goede opvangnet en konden hun vrij praten over hun gevoelens over mij.

Ik kon behoorlijk negatief zijn en dit deed ik niet expres, maar heel eerlijk ik zag het echt gewoon allemaal niet meer zitten. Relaties met familieleden, vrienden en/- of collega’s veranderden. Mensen die niet wisten hoe met mij om te gaan of mensen die het gewoon drukker hadden met hun eigen leven. En dan had je ook de mensen die alleen maar uit nieuwsgierigheid vroegen hoe het met je ging om het verhaal te horen en dan af lieten weten of om het door te kletsen. Vooral dat laatste raakte me erg diep, normaal heb ik hele brede schouders nu voel ik alles veel intenser. In het begin miste ik deze mensen heel erg en voelde het een beetje als rouwen omdat je afscheid moest nemen en banden werden verbroken. Mensen die dag en nacht altijd op je konden rekenen, mensen waar je altijd interesse in hebt getoond, mensen waarvoor de voordeur altijd openstond. En ik weet heel goed dat je hier niets voor terug mag verwachten van een ander, maar toch voelde ik me heel even kut en nog kutter omdat er ook familie tussen zat. Deze teleurstelling moest ik dan ook even goed verwerken. Zelf taal ik er nu ook eigenlijk niet meer naar om naar hun uit te reiken wij passen gewoon niet meer in elkaars leven.

Wanneer iemand je verteld dat zij het leven niet meer ziet zitten en zij rondloopt met gedachtes hoe zij hier eventueel een einde  aan kan maken . Antwoord dan niet " ja we willen allemaal wel even een keer niet meer", en over allerlei ander koetjes en kalfjes. Het feit dat iemand jou dit verteld betekend echt dat iemand het allemaal niet meer kan opbrengen en jouw ondersteuning nodig heeft. Wees gewoon eerlijk en zeg dat je niet weet hoe je hierop moet reageren. Maar diegene voelt zich dan wel echt door jou gehoord. Het is niet erg dat je niet weet hoe je iemand moet ondersteunen, praat hier met iemand over die dat wel weet.  Voor omstanders is het heel belangrijk dat je je goed laat infomeren, zodat je er toch voor iemand kan zijn zonder je eigen grenzen over te gaan.

Gelukkig zijn er ook genoeg mensen aan mijn zijde gebleven, zijn er nieuwe vriendschappen ontstaan en oude vriendschappen weer opgebloeid. Ik ben echt heel wat mensen dankbaar. Deze mensen hebben mij op zo’n fijne manier gemotiveerd. Zij hebben zoveel geduld getoond, zoveel interesses in mijn gevoelens en zonder oordelen of mij een vervelend gevoel te geven richtte zij mij weer naar het positieve. Dit was net zo belangrijk als mijn therapie. Niets moest alles mocht en als ik nog lekker in me badjas op de bank lag en niet veel uit kon brengen dan was dit ook prima. Ze kropen gewoon lekker bij me op de bank en deden met me mee, zolang ik me maar niet alleen voelde. Zij toonde mij zoveel genegenheid een spontaan berichtje of een smsje op verschillende tijdstippen op verschillende dagen. Zij zorgde er net zo goed voor dat ik actief bleef en de lust terug kreeg om dingen te ondernemen. We bespraken herinneringen en hierdoor voelde ik mij zo fijn en realiseerde ik ook echt weer hoe fijn het leven kan zijn. Zij waren er voor mijn kinderen en mijn partner. Want ook mijn partner had het zwaar te verduren.

Het heeft even geduurd voordat ik mij naar mijn partner kon openen. Als hij vroeg wat ik had besproken tijdens therapie dan was mijn antwoord ” gewoon bepaalde dingen”. Ik vond het heel moeilijk om mijn rugzak bij hem te legen. Omdat we al voortdurend wat voor onze kiezen hadden gehad en ik heel goed wist dat we eigenlijk gewoon rust nodig hadden. Maar hierdoor kon hij natuurlijk ook minder begrip opbrengen. Uiteindelijk heb ik besloten hem een brief te schrijven, dit waren heel wat pagina’s. Maar hierin stond alles waar ik tegen aanliep wat ik voelde en wat ik moest verwerken. En ik ben zo blij dat ik dat heb gedaan. Sindsdien bevindt onze relatie zich op een hele andere level. Hij kan zich nu veel beter inleven en beter luisteren. Want soms is het zo moeilijk om je goed te uiten dat hij nu gewoon tussen de regeltjes door kan lezen. Ik ben ontzettend trots op hem, hoe hij onze kinderen maar ook mij in bescherming heeft genomen. Hij was mijn ruggengraat op het moment dat die van mij, mij in de steek liet. Hij drong zich totaal niet op en gaf me de ruimte. En natuurlijk hadden we weleens kibbel en kijf, we waren beide gewoon heel gefrustreerd. Hij omdat hij mij zo moest zien en ik omdat alles op zijn schouders kwam. Hij gaf me complimenten en liet me echt wel voelen dat ik ondanks alles nog erg geliefd was door hem.

Mijn kinderen en mijn hubby waren en zijn nog altijd mijn houvast ❤️

Ik zal een aantal tips op een rijtje zetten voor als jij iemand kent met mentale gezondheidsproblemen en die in mijn situatie hebben geholpen :

• Heb geduld.
• Erken het probleem, praat het niet weg.
• Wees een luisterend oor maar oordeel niet.
• Toon genegenheid.
• Blijf praten en contact houden.
• Blijf de persoon uitnodigingen.
• Bespreek leuke herinneringen.
• Zorg dat diegene actief blijven, neem diegene bijv. mee voor een wandeling.
• Geef aandacht maar verwacht niets terug.
• Geef je grenzen aan.

Maar het allerbelangrijkste is, Laat je goed informeren !!

Graag hoor ik jouw mening over mijn blogs tot nu toe. Hoe vindt je het? Wat mis je? Wat kan ik nog verbeteren? En is er iets was jij nog heel graag zou willen weten? Laat het weten in de reacties.

Een lieve groet,

Cherry