"Het werd duidelijk dat ik in de loop van de tijd een depressie-/angststoornis had ontwikkelt". Voordat ik deze diagnose kreeg is er natuurlijk wel heel veel vooraf gebeurd. Er waren verschillende factoren die hier aan bij hebben gedragen. Gebeurtenissen waar ik helaas niet te veel over kan uiten omdat ik de privacy van mijn naasten niet kan schenden. Het feit dat ik ben begonnen met bloggen betekend niet dat ik ook hun gebeurtenissen van vroeger zomaar openbaar kan gooien. Waar hun vinden dat het een ander niet aangaat zie ik het meer als - het is ons nou eenmaal overkomen-. En door hun mening te respecteren betekend het wel dat ik mijzelf niet helemaal kan uiten. Maar goed we gaan hier allemaal op een andere manier mee om en helaas kunnen zij zich niet helemaal in mijn manier vinden. Er zal altijd een hoofdstuk van mijn boek voor hun onbekend blijven. Ik kan wel met jullie delen dat er veel stressvolle situaties waren en periodes met serieuze problemen. Zowel in mijn jeugd maar ook op het moment dat ik een volwassen vrouw werd en een eigen gezin kreeg.
Ik merk nu tijdens het schrijven dat ik het een stuk moeilijker vindt. Ik zit teveel in mijn hoofd en voel veel te veel. Het is moeilijk om te beschrijven wat de oorzaak is van mijn depressie-/angststoornis als je niet bij het begin kan beginnen. Het voelt ergens alsof ik in 1 klap in mijn hele proces wordt gestagneerd. Ik merk dat ik een onderdrukt gevoel ervaar. Ik kan voor mijn gevoel niet open over gebeurtenissen vanuit mijn visie praten. Doordat ik dit al zoveel voor mij zelf heb gehouden heeft dit mij uiteindelijk ingehaald. Het zijn die opgestapelde gebeurtenissen, bepaalde gebeurtenissen die trauma’s hebben veroorzaakt en gebeurtenissen die veel stress hebben meegebracht. Stress toen en uiteindelijk stress nu. Gebeurtenissen in het heden die mij terug brachten naar het verleden. Gebeurtenissen die bepaalde persoonlijke eigenschappen hebben gevormd. Gebeurtenissen waar we met de buitenwereld liever niet over spraken en nu nog steeds dus nog niet doen. Waarom? Schaamte, schuld, pijn en verdriet? Het was toch niet iets waar we bewust voor hebben gekozen het is ons overkomen! Ik merk dat ik nu niet zoveel met mezelf kan. Ik klap lekker me laptop dicht en probeer het morgen weer.
Na een heerlijke nachtrust klim ik met een kopje thee en een mooi wit uitzicht achter me laptop. Ik heb goed nagedacht over hoe ik de vraag “wat is de oorzaak?” kan beantwoorden zonder daarbij mijn naasten te kwetsen. Bij mij heeft het met verschillende factoren te maken en is er niet 1 oorzaak aan te wijzen. Het heeft bij mij met verschillende gebeurtenissen te maken en traumatische ervaringen. Persoonlijke eigenschappen die ik in de loop der jaren heb ontwikkeld. Als jong meisje had ik altijd al een grote verantwoordelijkheidsgevoel. Hierdoor vindt ik het moeilijk om nee te zeggen en heb ik een periode lang heel veel grenzen verlegd. Iets wat mij in het dagelijkse leven nog altijd in de weg kan zitten. Ik wil alles perfect doen en ben nog altijd ergens bang om te falen. Ik eis vaak te veel van mijzelf en wil niets en niemand te kort doen. Ik had altijd het gevoel dat het mijn taak was om te zorgen dat het goed ging met iedereen. Ik bemoederde zelfs mijn broertjes. En mijn broertjes zijn nu gewoon volwassen mannen hahaha. Nu leer ik dat allemaal los te laten en me helemaal op mijn eigen gezin te richten. Waar Cherry bij elke situatie in sprong omdat ik het gevoel had dat het moest en van mij werd verwacht. Trek ik mij nu veel meer terug. Ik heb het jaren gedaan en het is nu goed zo.
Door de jaren heen ik heb mij te veel en te lang zorgen moeten maken. Ik kreeg hier in mijn dagelijkse leven heel veel last van. Ik kon steeds minder goed met stress omgaan in mijn privé situatie maar ook werk gerelateerd. Een hele lange tijd kon ik mij niet meer ontspannen en kon ik alleen nog maar presteren onder druk. Ik zocht een manier om altijd bezig te blijven en zorgde altijd voor drukte. Nu probeer ik stressvolle dagen zoveel mogelijk te minimaliseren, uiteraard heb ik dit niet altijd in de hand. Want in mijn gezin gebeurd er natuurlijk ook gewoon van alles wat er bij het leven hoort. En geloof me een puberende dochter met diabetes type 1 zorgt eigenlijk dagelijks voor stress. Meer hierover in blog#7.
Mijn oorzaak was dus geen lichamelijke aandoening, ik was niet verslaafd, het lag niet aan eenzaamheid zoals je weleens te horen krijgt. Het had niets met mijn hormonen te maken of met voeding. Nee het waren echt de gebeurtenissen en de persoonlijke eigenschappen die ik heb ontwikkeld. En ondanks die vervelende gebeurtenissen heb ik ook echt wel kunnen genieten van mijn leven hoor! Er zijn zo veel leuke en mooie herinneringen die ik met mij meedraag. En ik ben van plan om er nog veel meer te maken alleen dan in rustigere vaarwater.