Zei ik dat nou echt? Zonder angst, zonder schaamte? Was het de wijn of heb ik weer een stap overwonnen?
Eindelijk voel ik weer dat ik leef, eindelijk kan ik weer genieten, eindelijk voel ik mij weer een zeer gelukkig mens.
Afgelopen zaterdag hadden we een verjaardag. Een dag waarop ik me goed had voorbereid. De avond ervoor op tijd naar bed en de ochtend dat ik wakker werd nam ik de tijd om eerst lekker bij te komen. Ik deed er alles aan om ontspannen de deur uit te gaan. Zonder die rode stressvlekken in mijn nek of een gespannen/paniekerig gevoel. Vandaag had ik de touwtjes in handen. Ik had een leuk outfitje voor mezelf klaargelegd, iets wat makkelijk zat, maar toch leuk oogde en wat mijn zelfvertrouwen opkrikte. Want die summerbody zit er deze zomer echt niet in. Hoe dan ook ik was er helemaal klaar voor. Met een lach zwaai ik naar mijn moedertje aan de overkant en stap super relaxed de auto in. Ik zet mijn zonnebril op en geniet van de rit naar plaats van bestemming.
Eenmaal aangekomen op plaats van bestemming, zie ik de drukte, paniek voel ik vanuit mijn tenen omhoog komen. Ik adem 3 keer eerst even goed in en dan weer uit voordat ik de auto uitstap. Mijn liefde parkeert de auto iets verder op en ik blijf netjes op de stoep op hem wachten. Als hij zich weer bij ons voegt loop ik achter hem en onze jongens door de menigte heen om de jarig jet en familieleden te feliciteren. Maar al gauw zoek ik mijn weg weer naar buiten. Teveel mensen, teveel geluiden, ik snel mij gauw naar de nichtjes van mijn liefde. Zij zitten net buiten de tuin een plekje wat er voor mij prima uitziet. Een plek waar je toch van de mensen en kinderen kon genieten maar waar ik ook tegelijktijdig mijn rust vond. Ja dit plekje was helemaal prima.
Niet veel later sluiten ook mijn zwagertje en zijn partner aan. Er hangt een relaxte en ontspannen sfeer en ook mijn schouders gingen weer in relax stand. Ik klets met mensen, ik kijk naar de kinderen en voel de zon heerlijk branden op mijn iets wat witte benen voor de tijd van het jaar. Het is lang geleden dat ik zo ontspannen mij zelf heb kunnen zijn. En wat een leuke partner heeft mijn zwagertje, ik kon het goed met hem vinden. Een lieve jongen met een hart van goud is mijn indruk.
Mijn zwagertje en zijn partner gaan aan de wijn en ik doe gezellig mee. Normaal drink ik maar 1 wijntje en ben ik heel voorzichtig met alcohol. Omdat ik me een lange tijd instabiel heb gevoeld ben ik bang wat mijn reactie hierop zou gaan zijn. En lette ik hierbij dus heel goed op. Maar vandaag niet, vandaag leef ik, vandaag ben ik aan het genieten. Ook mijn liefde zag dit dus we draaiden vandaag de rollen om, hij was de BOB i.p.v ik.
Tijdens het kletsen wordt mij gevraagd waarom ik eigenlijk niet in de tuin zit. En voordat ik het wist flapte ik het eruit. Heel zelfverzekerd, zonder schaamte zonder angst ” Ik heb een angststoornis en die drukte in de tuin is nu echt niets voor mij”.
Wauw dacht ik meteen, zei ik dit nu zojuist echt? Gewoon in het openbaar? Face to Face? Ja ik schrijf er heel open over maar met het zeggen tegen mensen ben ik op de een of andere manier soms nog wel terughoudend. Maar dit was anders, was het wijn? Of heb ik zojuist weer een stap overwonnen?
Het was heel fijn hoe het werd ontvangen, er waren geen rare blikken, of tientallen vragen. Vragen die ik op dat moment best wel had willen beantwoorden hoor als die er waren. Want ik wil nog steeds ten alle tijden het taboe doorbreken. Maar nee het was gewoon een dikke prima en mijn wijnglas werd weer vrolijk bijgevuld. We kletsten weer verder, genoten van de muziek, de spelende kinderen en die o zo grappige man van de snackkar.
Het heeft even geduurd voordat deze Cherry zich weer kon laten zien.
Maar Cherry is back en ze leeft weer!
