Ik zou jullie eigenlijk een blog 19 deel 2 geven, maar het lukt mij niet om deze verder te schrijven. Vanaf het moment dat mijn (bonus)papa is overleden naar nu is er ontzettend veel gebeurd. Waar ik toen hij nog leefde al begonnen was aan mijn transformatie, het helen van mijn trauma’s en mij focuste op mijn persoonlijke groei, kreeg ik nu te maken met oude demonen die zich aan kwamen kondigen. Er zijn nog genoeg donkere delen in mij die geheeld moeten worden dat is in de afgelopen periode wel duidelijk geworden.
Welkom bij een nieuw blog van Cherry.
Tijdens het schrijven van blog 19 deel 2 stagneerde ik steeds. Ik kan het nog niet aan om bepaalde emoties opnieuw te doen herleven. Mijn persoonlijke Journey verloopt op zijn zachts gezegd op het moment erg rommelig. Er hing een negatieve energie in de lucht en ik kreeg het ervan op mijn heupen! Die eindeloze cirkel waar ik zo hard voor had gewerkt om uit te komen, trok me langzaam aan, beetje voor beetje weer terug. Maar ik wil geen rondjes meer lopen, ik wil geen patronen meer herhalen, ik wil niets meer met deze vibe te maken hebben tenzij ik het positief kan benaderen. En die kracht en energie daarvoor bezit ik nu niet.
De waarheid kan ik niet meer ontkennen het gezin waar ik uit kom, diegene waarmee ik ben opgegroeid zijn mijn grootste trigger! Doordat we als gezin weer op elkaar werden aangewezen in deze moeilijke periode herkende ik bepaalde patronen uit mijn jeugd. Patronen die mij emotioneel erg zwaar kwamen te vallen! Het was alsof ik mijn jeugd opnieuw aan het herleven was, die verstrengeling was er weer. Het grote verantwoordelijkheidsgevoel werd weer aangewakkerd. Maar ook waar ik vaak met de gevoelens van instabiliteit, verdriet, onrecht, woede en pijn heb rondgelopen. Iets wat ik tijdens het overlijden van mijn (bonus) papa nu ook heel overduidelijk terug zag komen in mijn eigen gezin. Mijn kinderen die zich onbegrepen voelen en zich op verschillende manieren uitte om dit kenbaar te maken. Over de jaren heen heb ik mijn kinderen meegetrokken in het patroon wat voor mij normaal voelde. Soms kan je ergens zo in vergroeid raken dat je het zelf niet eens meer door hebt. Maar wat er de afgelopen periode is gebeurd heeft mij de ogen doen openen. Ik was al onderweg naar dit punt maar het proces is nu alleen maar versneld.
“Soms kan je ergens zo in vergroeid raken dat je het zelf niet eens meer door hebt.”
De dagen tot en na de crematie van mijn bonus (papa) was ik een slaaf van emoties die uit de donkere delen van mijn hart zich aankondigden. En ik heb verschillende keren gereageerd vanuit een oude emotionele wond op een wijze wat ik zelf niet wilde. Ik heb hier zoveel energie mee verspilt energie die ik in mijn gezin had moeten steken. Energie die ik in mijn eigen mentale gezondheid had moeten steken. Ik ben nog steeds lerende gedurende mijn transformatie maar ik ben niet meer bang om mijn eigen waarheid uit te spreken. Het geen wat ik voel, het geen wat ik ervaar. Jaren moest ik rekening houden van mijzelf met een ander over hoe het voor hun zou zijn of hoe het voor een ander voelt. Of de schaamte die het eventueel voor hun zou meebrengen. Dit is mijn reis! Ik kan en zal mij niet langer meer inhouden. Ik zal het gaan uiten in welke manier ik ook nodig acht. Doe ik dit niet dan lijdt dit alleen maar tot emotionele ongecontroleerde uitbarstingen. Explosies waarbij ik dan uiteindelijk de boosdoener ben. Want er wordt niet gekeken naar waar de reactie vandaan komt nee jij bent ineens de aanstichter in situaties waar meerdere partijen schuld hebben. Er zal altijd 1 iemand de “scape goat” zijn. En het is altijd makkelijk om met een vinger naar diegene te wijzen die open en eerlijk beaamt dat zij mentale gezondheidsproblemen heeft.
“Ik weet dat ik mijn eigen heldin moet zijn.”
Er zijn nog maar enkele personen waar ik mij echt veilig bij voel en die ik vertrouw om mijn ware gevoelens te uiten. En hoe hard het ook is, het gezin waarin ik ben opgegroeid is dat op 1 persoon na niet. Niet alleen het rouwen houdt mijn nachten wakker, of de kou die ik van zijn lichaam voelde komen op die bewuste dag maar ook dit gevoel. Want alles in mij zegt dat ik moet loslaten, afstand moet nemen van het gezin wat ik ooit zo lief had. Het gezin waarvoor ik door het vuur zou gaan. Het accepteren hiervan is verdomde lastig en dat zorgt voor paniek. Ik weet dat ik mijn eigen heldin moet zijn, ik weet dat ik mijn eigen hart moet beschermen! Ik moet beseffen dat de mensen waar ik zoveel van houdt niet altijd goed zullen zijn voor mijn gezondheid. Komt het omdat het familie is dat dit het lastiger maakt? Want het is natuurlijk niet altijd alleen maar slecht geweest! Ondanks alle bagage hebben we samen ook hele mooie herinneringen gemaakt en houdt ik natuurlijk erg veel van hen. Is het angst? Angst om bang te zijn dat er geen andere mensen meer van me zullen houden?
Wetende dat de liefde van mijn eigen gezin het allerbelangrijkste is!
Het wordt weer tijd voor een veilige afstand. Dit gezin zal nooit meer nader tot elkaar komen daar is er te veel voor gebeurd en te weinig voor uitgesproken. En dat is goed zo, ik zal van hen nooit krijgen wat ik nodig heb en daar heb ik nu vrede mee. Ik ga mij weer focussen op mijn eigen proces, voor mijzelf en mijn eigen gezin!
Ik GA de cirkel doorbreken voor mijn kinderen, toekomstige kleinkinderen en ga zo maar door.
Cherry ❤️