Blog #19 Hoeveel littekens kan een hart dragen?

Donderdag 4 augustus jongst leden had ik mijn moeder aan de telefoon. Ze vertelden over hoe zij de woensdag samen met mijn (bonus) vader had doorgebracht. En hoe ze hem nog heel even zou laten slapen want hij was zo moe had hij de dag daarvoor gezegd. We hangen op en ik ga verder met het vlechten van mijn dochter haar haar. Dan belt mijn moeder nog even terug want ze was wat vergeten te vragen. We ronden het gesprek af en ze zegt ” En nu ga ik opa (zo werd hij door iedereen genoemd) echt wakker maken, het wordt nu te gortig hij moet zijn medicijnen innemen.” Ik hang op gooi me telefoon op bed en zet de tondeuse aan om mijn zoon zijn haar te scheren. En voordat ik het wist hoor ik een geram op de deur en een onduidelijk gebrul. Ik hoor Iwan ( mijn hubby) de voordeur openen en ik hoor mijn moeder iets brullen over dood. Ik ren de trap op naar boven naar de voordeur en zie mijn moeder in de hal liggen. Iwan was al naar buiten gesneld en schakelde de hulp van de buurvrouw in. De buurvrouw rent op mijn moeder af en ik schreeuw naar mijn dochter dat ze hulp moet bellen. Zij moest de ouders van de kinderen die bij ons logeerden inschakelen en zorgen dat de kinderen binnen bleven en niet bij het raam kwamen en dan ren ik de trap af voorbij mijn moeder die opgevangen wordt door mijn buurvrouwtje huilend lag zij inmiddels op straat, toen zij een poging deed om naar haar huis terug te gaan. Ik ren haar voorbij en ren bij me moeder het huis in de trap op, ik hoor Iwan met 112 aan de telefoon. Ik ren de woonkamer in en zie mijn bonusvader liggen op de bank en wanneer ik hem vraag wat hij heeft? En ik hem bij zijn hand pak besef ik mij dat ik mijn moeder duidelijk heb gehoord. Hij is dood. Zijn hand is koud en stijf, ik begin te schreeuwen “hij is koud, hij is koud, hij is helemaal koud!” Ik vraag hem waarom? En ik weet dat ik een paar keer een nee herhaalde, ik kon het niet geloven. Iwan pakte mij vast en ik snapte uit het moment toen ik mijn moeder op straat nog steeds hoorde huilen. Ik ren weer naar beneden, zij moet van de straat af. En dan gebeurt het de grond verdween onder mijn voeten vandaan. Tijdens het rennen zakte ik door mijn benen, ik probeerde op te staan maar het lukte me gewoon niet. Een totale shut down. Ik kijk naar mijn moeder totaal overstuur en ik bleef tegen me buurvrouwtje schreeuwen dat zij haar niet los mocht laten. Mijn moeder was voor mij op dat moment zo dichtbij maar tegelijktijdig zo ver weg. Dan komen de buurjongen en het buurmeisje aangesneld . Ik smeek hen mij omhoog te helpen, dat het mij op de een of andere manier niet zelf lukt. Zij begeleiden me eerst naar mijn moeder en ik pak haar vast, dat zij moet blijven bij Sabrina ( buurvrouwtje) ik moet even naar mijn kinderen die staan daar binnen niet wetend wat er aan de hand is en alleen oma hebben horen huilen en brullen.

Het lukt mij om zelf de trap op te lopen naar mijn huis. En ik adem een paar keer goed in en uit voordat ik aan bel. Wanneer ik de deur open, staat mijn dochter in de deuropening te huilen. “Mama vertel me nou wat er is?” Ik kijk haar aan en zeg dat zij moet gaan zitten samen met mijn oudste zoon op de bank. Ik kon het niet mooier maken dan het was, ik wist ook niet hoe ik het nieuws moest nuanceren maar ze hadden recht op de waarheid. Zodra zij zitten floep ik het eruit ” opa is in zijn slaap overleden, hij heeft ons verlaten”. Mijn dochter begint te huilen en mijn zoon slaat alles stuk “hoe kan dit?”schreeuwt hij uit. Mijn jongste vlucht snel naar zijn kamer. Ik leg ze uit dat opa geen pijn heeft gehad en dat hij er echt niets van heeft gemerkt. Hij was echt gewoon heel moe. Ik vraag ze om bij elkaar te zitten en nog heel even sterk te blijven. De buurjongen bekommert zich om de kinderen en inmiddels komen de ouders van onze loges die in tuin aan het spelen waren ook aangesneld. Ik moet mijn moeder van de grond af helpen, zij zat nog steeds op straat en ze moest terug naar binnen. Ik moet daar terug naar binnen. Sabrina en nog iemand begeleiden mijn moeder naar binnen. Ondertussen waren de politie en de ambulance er ook al, ze stellen me vragen en ik kan alleen maar dingen herhalen en stotteren, herhalen en stotteren, herhalen en stotteren. De agent probeert me te kalmeren en reikt mij een glaasje water aan. En dan stellen zij mij op nieuw de vraag “hoe oud was je vader? “. Ik was kalm genoeg om zijn geboortejaar op te noemen en controleer dit voor de zekerheid nog even op zijn rijbewijs. U moet het maar even uitrekenen zeg ik nog. Zijn medicijnen wist ik niet meer uit mijn hoofd maar gelukkig was daar een overzicht van ik gaf ze een lijstje en ze moesten het daarmee doen. En dan komt mijn moeder binnen het gesprek wordt overgenomen. Ik kan alleen maar naar die bank kijken waar hij ligt dit kan niet waar zijn? Dit kan serieus gewoon niet waar zijn. Ik was in een rare soort trance, stotteren en herhalen, stotteren en herhalen. Dat was het enigste wat ik de eerste paar uur kon doen en ja heen en weer lopen tussen mijn moeders huis en mijn eigen huis. Ik wilde hem niet alleen laten maar ik wilde mijn kinderen ook niet alleen laten. Hij ligt er vredig bij met zijn ene hand onder zijn hoofd. Alsof hij ieder moment gewoon weer zijn ogen open kan doen maar dan voelde ik weer die kou en stijfheid. Ja hij is er echt tussenuit gepiept. Voor hem heel fijn dat hij gewoon in zijn slaap is overleden, zonder pijn of iets maar voor de nabestaanden 1 grote klap. Inmiddels zijn mijn broers ook aangekomen en de twee huizen vullen zich met meer mensen. Mensen die zijn gekomen om ons op te vangen. Mensen die de kinderen op komen vangen. Wat een geweldige steun hebben wij mogen ontvangen van geweldige mensen.

De kinderen werden naar binnen gehaald om afscheid te nemen van hun opa. Zo vredig als hij lag zo moesten zij hun opa gaan herinneren. Mijn twee oudste waren zo in en in verdrietig en de jongste die besefte het nog niet echt. Hij had ook geen angst om bij opa in de buurt te komen. Hij ging naast hem zitten op de bank en bewonderde hem, hij liep die middag meerdere keren in en uit om even bij zijn opa te kijken. Na hun gedag zeggen werden zij weer begeleid naar het andere huis. Opa heeft nog een tijdje in huis gelegen, Iwan had de uitvaart gebeld en we moesten wachten totdat hij opgehaald werd. We wisselde elkaar om de beurt af om even bij hem te zitten, mijn moeder, mijn broertjes, schoonzusjes en zijn zus. Maar ondertussen bleef ik stotteren en herhalen echt huilen lukte me toen al niet. Ik weet dat Iwan mij op een gegeven moment bekeek op het balkon. Ik ben niet gek hoor! Ik weet alleen niet waarom ik blijf herhalen en stotteren. Ik heb zelf ook wel in de gaten dat het raar klinkt maar het onder controle krijgen lukt me niet. Ik besluit om weer even naar mijn eigen huis te lopen. Waar ik meteen weer opgevangen wordt, ik weet niet hoe ik deze mensen moet en kan bedanken, maar zij hielden mij echt op de been. Ik crash even op de bank. Mijn rechterbeen blijft raar doen en ik voelde een ontzettende vermoeidheid.

En toen kreeg ik een telefoontje dat ze opa kwamen ophalen. Ik snelde mij gauw weer terug naar mijn moeders huis, samen met mijn oudste zoon want die wilde er heel graag bij zijn. Ik geef opa nog een kus en loop dan naar het balkon. Ik hoef niet te zien hoe ze hem op de brancard leggen en de zak dicht ritsen. En dan snel ik me toch nog gauw naar binnen, ik geef hem nog een paar kusjes want ik mocht nooit weggaan zonder een zoen. Ik was er niet klaar voor dat ze hem meenamen. Ze rijden hem door de woonkamer door de gang en dan moet hij naar beneden. De jongens tillen hem en begeleiden hem naar de auto en dan wordt hij de auto ingeschoven en komen alle emoties vrij bij iedereen. Ik vergeet adem te halen en mijn benen die begeven het weer bijna, mijn vriendin houdt me overeind, Iwan houdt me overeind, ik kan geen stap meer verzetten alsof alle energie uit mijn lichaam werd gezogen daar gaat hij. Ik breek, ik wordt overmand door een intens verdriet. Hij is er echt niet meer en nog steeds wil en kan ik het niet accepteren Dit is niet echt. Ik ben niet klaar om afscheid van hem te nemen. Ze helpen me naar binnen en ik wordt de trap opgeleid. Ze zetten me op een stoel, me rechterbeen wil gewoon vanaf me knie tot naar beneden niet meer mee werken. We huilen de kamer is gevuld met emoties. Ik verplaats me naar het balkon. Ik wil nee ik moet roken. En dan wil ik naar huis, naar de kinderen die zojuist  afscheid hebben moeten nemen van hun opa. Naar de douche om al mijn emoties de vrije loop te laten gaan. Om uit die gekke rare trance te komen waarin ik me bevind.

We zijn nog steeds op donderdag 4 augustus. Eenmaal thuis knuffel ik mijn kinderen. Ik loop naar mijn slaapkamer, pak een baddoek en kijk verdwaald in mijn kast wat ik aan ga trekken. Joggers en een T-shirt zullen het zijn en dan vervolg ik mijn weg naar de badkamer. Ik gooi de douche aan en stap eronder. Ik adem diep in en uit en merk iedere druppel op die over mijn gezicht de lange rit van mijn lichaam afglijdt. Het water kalmeert me, het geeft me nieuwe energie. Ik krijg weer een innerlijke rust. Iwan komt nog even checken of het gaat, maar ik voel me helemaal prima. Ik was weer helder van geest. Ons opvang net was echt groot en dat was een hele mooie troost.  Zoveel liefde voor opa, zoveel steun van mensen die ons bij kwamen staan. We hoefden ons niet druk te maken om eten koken en een ieder had een schouder waar hij of zij op kon uithuilen. Mijn moeder die thuis mensen had die bij haar bleven.

Het werd een latertje en verslagen ging ik naar bed. Ik kon het nog steeds niet geloven.

Ik sluit deze blog af met een dagboekfragment. En er zal nog een deel 2 komen. Want mijn angst wat ik beschreef in mijn dagboek, zal uitkomen. Opa was de spil en nu dat deze spil ons heeft verlaten zal alles uiteenvallen. Het zal nooit meer hetzelfde worden.

Dagboekfragment.

De eerste nacht zit erop en dat ik naar bed ging kon ik haast geen slaap vatten. Nog steeds hoop ik dat het gewoon een hele slechte film is. Ik viel vanmorgen pas ergens in de vroege ochtend in slaap en toen ik mijn ogen open deed en op me telefoon keek, werd ik gewoon met me neus keihard op de feiten gedrukt. Berichtjes van mensen die ons condoleren, mensen die vragen of we een beetje hebben geslapen? Ja dit is echt.
Ik heb momenten het gevoel te hebben dat ik het volledig ga instorten en dan heb ik het gevoel dat je over mijn schouder meekijkt en mij toefluistert dat ik dit kan. Ik moet jou bewijzen dat je je geen zorgen hoeft te maken. Dat wij dit kunnen en dat je nu echt mag en kan gaan rusten! Alles wat jij voor ons hebt gedaan. Alles wat jij voor ons over had. Mijn rots in de branding, mijn veilig haven. Het voelt oneerlijk maar tegelijktijdig heb ik er vrede mee. Je hebt geen pijn te hoeven lijden, mooier had je niet heen kunnen gaan. 

Maar desondanks ben ik bang voor wat nog komen gaat.