Inmiddels zijn wij bijna 18 jaar samen en nog altijd niet getrouwd. We hebben het er weleens over gehad. Vaak was het mijn partner die hier over begon maar ik voelde er niets voor, niet omdat ik niet van hem hou! Maar gevoelsmatig had dat boterbriefje voor mij geen toegevoegde waarde. Ik ben ook nooit dat meisje geweest die droomde van een grote prinsessen jurk met alles er op en eraan. Neen bij trouwen heb ik nooit stilgestaan. Maar nu we ouder worden en de kinderen hier ook regelmatig vragen over hebben ga ik er wel meer over nadenken.
Zullen die klokken dan toch nog gaan luiden?
Welkom bij een nieuwe blog van Cherry 🍒.
Aan de toewijding ligt het niet bij ons. Alle hoogte-/ en dieptepunten gaan wij al 18 jaar samen tegemoet. Ik kan op hem bouwen en hij op mij. Alle obstakels die wij tegen zijn gekomen hebben wij hand in hand doorstaan. Het is dus ook niet dat ik geen vertrouwen in ons en de liefde voor elkaar heb. Ik kijk nog altijd als een verliefde puber uit naar de Quality momenten die wij samen doorbrengen. En als ik kijk naar de toekomst kan ik mij eigenlijk ook niet met een ander voorstellen, we delen samen een visie voor de toekomst. Wij beseffen ons nog altijd heel goed dat het in een relatie geven en nemen is. Ook is er bij ons geen van jou en er is geen van mij, bij ons is het gewoon van ons allebei! Of dat nou gaat om geld of materiaal. Alles is van ons samen, zo besproken, zo geregeld. En of er nou 1 meer of minder verdient dat doet er niet toe. Zolang het allemaal maar in het belang is voor ons gezin.
Die harde en duidelijke “NEE” is in het afgelopen jaar toch omgebogen naar een misschien. Wij weten dat we van elkaar houden en wij hebben drie prachtige kinderen. Maar hoe weet je of je er klaar voor bent om je relatie naar een hoger niveau te tillen? En hoe en wanneer weet je überhaupt dat het tijd is om de knoop door te hakken?
Genoeg redenen toch eigenlijk wel om in het huwelijksbootje te stappen denk je dan toch zo…
Zelf worstel ik wel met het idee dat mijn vader mij niet naar het altaar zou kunnen begeleiden. Maar ik heb een lieve bonuspapa, die super veel voor mij betekend en die ik de eer ook wel zou willen geven. Ook wil ik mijn achternaam niet opgeven. Voor mij is mijn achternaam het belangrijkste wat er is. Het is eigenlijk zo’n beetje alles wat ik nog van mijn eigen vader over heb. Gelukkig begrijpt mijn partner dat heel goed. Het ligt er bij mij ook niet aan dat ik bang ben voor al het geregel en de kosten die erbij komen kijken. Je kan het zelf zo duur maken als je wilt. En daarnaast hoeft van mij al die grote poeha niet. Voor mij mag het klein en intiem. En voor hem? Voor hem maakt dat allemaal niet zoveel uit, zolang ik de wensen die hij heeft in het plannen maar meeneem.
Hoe kan het dat toch zo zijn dat ik nog altijd niet tegen hem heb gezegd “Ja, we gaan het doen. We stappen samen in het huwelijksbootje.”? Want het mooie van alles is dat ik hem in gesprekken al vaak gewoon mijn man noem want gevoelsmatig voelt dat ook gewoon zo. Puntje bij paaltje leven wij eigenlijk ook al als een getrouwd stel, we zijn toegewijd aan elkaar, we zijn er altijd voor elkaar, er is geen gebrek aan liefde en steun voor elkaar in goede en slechte tijden.
Misschien wordt het toch tijd om het officieel te maken. Wie zal eerder op zijn-/haar knie gaan? Hij of ik? Dat wordt een onderwerp voor een volgende blog . Want moet het nou perse de man zijn die op zijn knie gaat?
