Tijd voor een nieuwe bloggie. Vandaag een persoonlijke update over hoe het met mij gaat, mijn nieuwe baan en mijn gezin.
Twee pubers opvoeden is op het moment wel echt een hele uitdaging. Een van 16 en een van 12 en samen maken zij mij sommige dagen echt helemaal gek. Terwijl ik dit schrijf moet ik er ook wel om lachen. De een pubert heftiger dan de ander. En liggen zijn niet met elkaar In de clinch, dan is het wel met hun vader of met mij. Ik wordt soms helemaal gek van die onderlinge ruzies want uiteindelijk staan manlief en ik ook weer recht tegen over elkaar. Opvoeden komt helaas niet met een handboek. De communicatie tussen mij en mijn dochter verloopt op het moment niet heel makkelijk. En dat vindt deze mam wel heel erg zonde, ze zet zich nu heel erg tegen mij af en ik kan totaal niks goed doen in haar ogen. Of beter geschreven zo voelt het voor mij. Maar ik weet dat het andersom net zo voelt. Toen ik 16 was had ik een hele leuke band met mijn moeder. Geloof me ik was alles behalve makkelijke maar ik kon wel overal met haar over praten. Maar mijn meisje en ik kunnen binnen 5 minuten van lachen naar elkaar bijna In de haren vliegen gaan.
Veel van onze gesprekken lopen uit op een discussie of een flinke ruzie. ik begrijp het ze voelt zich een hele dame en ze denkt dat ze alles al weet over de wereld en dat ze alles al heeft gezien en meegemaakt. En ik weet ook dat ze alles zelf moet ontdekken maar soms wil ik haar ook voor bepaalde dingen behoeden. Ik bedoel welke moeder wil dat nou niet… maar in haar ogen ben ik te bemoeizuchtig, vraag ik te veel en ben ik eigenlijk gewoon reten irritant op het moment. En ik niet alleen! Zo ook mijn man en haar twee broertjes. Haar kamer loop ik al niet heel vaak meer binnen, even zoals vanouds bij der op bed liggen is niet meer cool en ik moet vooral niet vergeten de deur goed achter mijn kont dicht te doen!!! Mijn zoon is ook opstandig maar in een hele andere mate. Tuurlijk het laatste woord wil hij graag laten horen en ook hij denkt dat hij eeuwig gelijk heeft. Maar de discussies slaan niet over in ruzies. Hem moet ik gewoon maar lekker laten met zijn PlayStation en mobieltje. En als hij zin heeft in wat aandacht komt hij mij nog wel zelf opzoeken voor een spelletje of lekker samen hangen op de bank. Misschien zijn mijn dochter en ik ook wel te veel van hetzelfde, temparementvol en laten ons niet zo snel de les lezen.
Ondanks de puber taferelen gaat het eigenlijk nog steeds hartstikke goed met mij. Ga nog steeds elke dag met plezier naar mijn nieuwe baan en ik kom weer vrolijk thuis. Ik voel me zoveel meer ontspannen en zoveel relaxter. Achteraf denk ik wel steeds vaker misschien had ik deze switch al eerder moeten maken voor mijn eigen gesteldheid.
Want niet zo lang geleden kregen wij een niet zo leuk bericht te horen en ik sta nog steeds stevig in mijn schoenen. Dit bericht maakte verschillende emoties bij mij los, de oude Cherry zou deze emoties negeren of zich door deze emoties laten opslokken. Maar de nieuwe Cherry nam de tijd om deze te accepteren, te relativeren en te verwerken. Bloggen liep ik helemaal mee vast, maar de handdoek in de ring gooien zit er nog steeds niet in! Ik moet het alleen even anders aanpakken, ondertussen heb ik een overzicht gemaakt over verschillende onderwerpen waar ik nog over wil schrijven. En moet ik toch maar eens aankloppen bij de persoon die mij toen dat ik net startte al een helpende hand had aangeboden. Maar Cherry blijft Cherry eerst zelf doen en ondervinden. Ook wilde ik natuurlijk beginnen met vloggen, en omdat ik een echte doener ben en niet altijd een denker. Bedacht ik mij bij het filmen van mijn eerste vlog, dat ik dit eigenlijk nog helemaal niet met mijn gezin heb besproken. Hoe staan zij hier tegenover? En is het ok als ik hun in mijn vlogs betrek? Dit is dus een puntje dat hoog aan mijn lijst staat om te bespreken. In plaats van altijd alles tegelijkertijd aan willen pakken en mezelf teveel op de hals te halen, doe ik dit nu allemaal stapsgewijs. Ik merk echt dat ik ben gegroeid ik ben veranderd en voor mijzelf in een positieve zin. Alles hoeft voor mij niet meer zo perfect te zijn, ik kan mijn perfectionisme steeds meer loslaten. Ik kan steeds beter omgaan met mijn triggers en weet steeds beter wat ik wel en niet kan doen door naar mijn lichaam en geest te luisteren. Heerlijk deze transformatie en ook al voelt het soms dat ik even stil sta, als ik dan terugkijk en naar waar ik nu ben dan ben ik toch wel reten trots op mijzelf.
Lieve lezers,
Bedankt weer dat jullie een kijkje hebben genomen in mijn online dagboek.
Tot de volgende blog.