Wat is het toch heerlijk om zorgeloos op je rug in bed te liggen. Maar dat was een jaar geleden rond deze periode wel een heel ander verhaal! 17 januari 2020 kreeg ik een laryngospasme tijdens mijn operatie. Naar bed gaan en slapen kreeg ineens een hele zware belading. Angst en gespannenheid op een plek waar je eigenlijk tot rust moet komen. Toegeven aan mijn slaap werd een strijd.
Laryngospasme
Stel je voor je wordt onder narcose gebracht en tijdens de operatie verkrampt je strottenhoofd. Deze spieren trekken samen en je longen krijgen geen lucht meer. Je lichaam gaat over in survival modus. Ik ben nog onder narcose, tenminste dat hoor ik nog te zijn. Maar ik begin te snakken naar adem en en maak alleen nog maar gierende geluiden. Ik wordt wakker, dit had nog niet moeten gebeuren. Paniek neemt over en ik probeer te ademen, ik blijf het proberen maar het lukt niet. Ik krijg een hele snelle ingeving en probeer het door me neus, ik kan nog ademen door me neus, nee ook dat lukt niet. Ik trekt alle slangetjes los en die secondes duren steeds langer. Gedachtes: Cherees wordt wakker je moet naar je kids. Nog steeds snakkend naar adem komt mijn bovenlichaam met veel moeite van de tafel. Je hoort de arts zeggen rustig het is zo over. Ze drukt me weer op de tafel. Gedachtes: maar ik stik. Woorden kunnen er niet uitgebracht worden. Ik hoor haar zeggen “We gaan je wat toedienen”. En dan zakken mijn schouders weer op de tafel en ik val weer weg.
Dan wordt ik wakker op de uitslaapzaal en mijn lichaam en geest zijn nog in totale paniek stand. Tranen rollen over me wangen en ik vraag de zuster “of er paniek was?”. Zij brengt alleen maar uit dat de gynaecoloog straks nog even bij me langskomt.
Ik kijk naar de klok en focus om wakker te blijven. Ik wil hier zo snel mogelijk weg, dat peren ijsje maakt me alleen maar misselijk. Ik kan alleen maar denken dat ik niet mag spugen, des te eerder ik terug naar mijn kamer kan. Boven aangekomen laten zij mij meteen weten dat het thuisfront op de hoogte is gesteld. Doordat het beneden allemaal wat langer duurde liep het allemaal uit. De zuster verteld mij dat ze het allemaal nog even willen aankijken en dat er later beoordeeld zou worden of ik vandaag wel naar huis mag. Terwijl zij dat tegen mij zegt voel ik me ogen dichtvallen en ik val weer weg. Ik denk dat ik iets van een half uur, drie kwartier heb geslapen toen ik mijn ogen opendeed en de gynaecoloog naast mijn bed stond. Zij legt me uit wat er was gebeurd en vroeg hoe ik me voelde. Ik dacht natuurlijk alleen maar aan naar huis gaan en zo wappie als ik was zei ik dat alles oké ging. Zij maakte zich geen zorgen meer en als ik kon eten en de ernstige misselijkheid weg is mag ik toch nog naar huis. Ik was kots misselijk, maar ik vroeg om een bammetje kaas en een mandarijn. Het heeft me nog nooit zoveel moeite gekost om iets binnen te krijgen en binnen te houden.
Suf maar blij was ik dat mijn hubby de kamer in kwam gelopen. Hij hielp me aankleden en ik wist niet hoe snel ik weg moest daar. Thuis werd ik meteen in mijn bed gelegd en de eerste nacht slapen ging oké, ik denk omdat ik zo wappie was. De dagen die volgden werden een ramp. Slapen werd een probleem, ik vocht tegen mijn slaap en probeerde er niet aan toe te geven. Dit hield ik maar een weekend vol. De maandag erop had ik contact opgenomen met mijn huisarts en die kon alles terug lezen. Op aanraden van de huisarts kreeg ik voor een week diazepam. Echter deed dit niet heel veel voor mij, mijn hubby moest mij regelmatig wakker maken omdat ik droomde over stikken. Ik maakte dan weer de gierende geluiden, lag te schoppen en te huilen. Ik lag te huilen als ik in slaap was gevallen en moest huilen als ik gewoon weer normaal wakker werd.
Nadat me diazepam op was probeerde ik het de week erna op eigen krachten. Echter bleef ik alles keer op keer opnieuw beleven. De ene nacht was het intenser dan de andere nacht. En ik wist dat ik het een plekje moest geven. Maar er gebeurde zoveel meer met mij. Alle opgebouwde stress van alle jaren daarvoor kwamen met golven over mij heen. Ik kreeg het gevoel alsof ik watertrappelend de dag door moest komen, mijn benen werden steeds zwaarder en het water stond aan mijn mond. Die spasme had iets in mijn los gemaakt. Tijdens dat dit alles met mij speelde kwam mijn stiefvader op het intensive care te liggen. Ik kreeg angst voor de dood, ik had angst voor verlies en de nachten werden steeds zwaarder. Ik kreeg bij bepaalde geuren, geluiden of gebeurtenissen flashbacks naar vroeger. Ik was op dat moment ontzettend breekbaar. Waar ik opdat moment ontzettend open en eerlijk was over de fase in mijn leven, die niet zo leuk was, waren er genoeg die hun oordeel klaar hadden. Ik liet deze mensen bijna mijn proces in de weg zitten. Het was nou eenmaal een feit dat mijn leven ook echt wel een klein beetje lastig kan zijn. Er was weinig acceptatie voor mijn ziekte en gebrek. Ik heb toen al gezegd als ik hiervan ga herstellen zal het denk nooit meer hetzelfde worden en daarin heb ik gelijk. Toen alleen een angststoornis maar de maanden daarop werden niet veel makkelijker. Een groot deel hierover heb je al in mijn blogs hiervoor kunnen lezen.
Nu kan ik echt genieten wanneer ik mijn hoofd rustig op me kussen kan leggen en ik heerlijk in slaap val. Het heeft zo een lange tijd geduurd voordat dit weer normaal kon. Ondanks dat ik tijdens me depressie ook echt wel weer moeilijke nachten heb gehad. Maar EMDR therapie heeft echt heel veel voor mij betekend. Heel af en toe heb ik nog weleens lastige nachten dat ik weer het gevoel heb dat ik stik. Maar ik herken nu ook echt mijn triggers hiervoor. Wel denk ik een narcose voor mij? Dat hoeft echt nooit meer! En hopelijk hoeft dat ook nooit meer. Ik wil niemand anders hiervoor angstig maken hoor ik ben nou eenmaal gewoon een pechvogel geweest. Ik ben allang al blij dat het een eenmalige gebeurtenis was, maar besef dat er mensen zijn die dagelijks zo’n aanval meemaken. Elke dag zo’n paniekmoment ik kan ze alleen maar bewonderen en hoe zij hiermee omgaan. Mijn respect hebben jullie.
Een lieve groet,
Cherry ❤️