Ik heb wel zeker 10 minuten naar een lege pagina gestaard. In blog 4 wilde ik het dus eigenlijk met jullie hebben over mentale gezondheidsproblemen en relaties. Relaties in verschillende vormen. Echter lukt het me gewoon niet om hierop te focussen. Ik krijg het gewoon niet voor elkaar om met een goede eerste zin te beginnen. Ik heb inmiddels een was gevouwen, wederom weer gestaard, een sigaret gerookt, weer gestaard, een film gekeken en nog meer gestaard. Nee ik moet me er bij neerleggen, dit gaat hem echt niet worden. Nu kan ik twee dingen doen, of ik kan gewoon geen blog publiceren of ik kan jullie een kijkje geven in mijn chaotische week. Mijn blog heet tenslotte " Cherry's journey, take a look in my lil world of chaos".
De afgelopen week is thuis een beetje gek verlopen. De kinderen, mijn hubby en ik hebben behoorlijk wat stress ervaren. Mijn hubby ging dinsdag naar de huisarts omdat hij verschrikkelijk last had van zijn rug met uitstralingen in zijn linkerbeen en schaamstreek. Hij is al twee keer aan een hernia geopereerd dus heel gek hiervan op kijken deden wij niet. Wel had ik mijn zorgen omdat hij nu meer pijn had dan normaal. A fijn mijn stiefvader bracht hem naar de huisarts zodat ik thuis de jongens kon helpen met hun thuisscholing. Na ongeveer een kwartier kreeg ik een telefoontje dat hij door werd verwezen naar de spoedeisende hulp in het ziekenhuis. Oke dit is serieus, ik bel mijn werk dat de kans groot is dat ik niet kan komen. Ik heb een kind met een snotneus en een hoestje dus hem meenemen zit er niet in. Iets waar je hem overigens normaliter niet voor thuis laat, maar goed we leven in het nieuwe normaal. Ik had dus geen opvangnet en we weten ook nog helemaal niet wat we kunnen gaan verwachten. Thuis deden wij ons best om ons te focussen op het schoolwerk maar dat was nu een nog grotere uitdaging geworden. Ik veranderde in een stalkerig typje en vrat wel 10 sigaretten in een uur weg. Ik bleef bellen en appen voor updates, hahaha arme man had het al zwaar genoeg kreeg hij Cherry de stalker er ook nog bij. Uiteindelijk kregen we het verlossende antwoord: ” Hij wordt opgenomen”.
Alles kwam in een sneltreinvaart op me af, maar ik had het gewoon onder *fucking* controle. Geen hyperventilatie, geen hartkloppingen of zweetaanvallen. Sorry voor mijn taalgebruik maar ik was zo trots op mijzelf. Ik had het de afgelopen week al zwaar, de lockdown en de thuisscholing geven me steeds meer stress en spanning. Daarnaast sliep mijn hubby zo slecht van de pijn, dat ook ik minder sliep. Maar we verdeelde de taken onderling goed en zo kon ik toch wat kleine momenten pakken om op te laden. Niet genoeg rust is echt een serieuze trigger voor mij. Wel stond ik even te trillen op mijn benen en moest ik een traantje wegpinken. Dingen die spannend zijn reageer ik nu veel intenser op. Ik ben op het balkon gaan zitten en stak weer een sigaret op. Even heerlijk die wind op mijn gezicht. Ik heb de jongste zijn boeken dicht laten klappen en laten spelen. Voor mezelf zette ik op een rijtje waar ik tegen aan zou lopen en waar oplossingen voor moesten komen. Ik ben zo onzeker geworden door alles dat ik bij ieder dingetje aan mezelf begin te twijfelen. Want binnen een paar uur moest ik de boel gaan runnen als alleenstaande moeder. En toen dacht ik aan hoe mijn mama het een langere periode heeft moeten doen. Ik kan dit! Ik moest even de tijd nemen om om te schakelen, goed plannen is nu een must!
Helaas stortte ik op donderdag toch even in. Een normale nachtrust had ik nog niet kunnen pakken, en een slaaptablet innemen vond ik te eng. Woensdag moest de hubby besluiten of hij voor een pijnblokkade ging of operatie. Hij wilde eigenlijk voor de operatie gaan maar in het ziekenhuis was het advies om deze toch uit te stellen. Hij had zich bij de keuze pijnblokkade neergelegd en ze hadden deze meteen ingepland voor de dag erop. Woensdagavond laat kreeg hij toch twijfels en wist niet meer of hij het nog wilde. De druk thuis was toch wel in een rap tempo opgevoerd. Ik deed heel hard mijn best om mij aan de situatie aan te passen, maar dit vergde heel veel energie die ik niet had. De kinderen inclusief ik waren over geprikkeld. Mijn slaapkamer stond nog op zijn kop door een vreselijke lekkage, met een verschrikkelijke meur en kromgetrokken laminaat. Mijn wasmachine had sinds maandagavond niet meer gedraaid. En met de jongste en de middelste moest ik nog huiswerk maken. In dat thuisscholen moet je ook nog aardig wat uren steken. Daarboven op zag ik ook een gesprek van mijn dochter terug waar zij mij weer aardig als boevrouw had neergezet. Dus ja ik zag het heel even niet meer zitten en het enige wat ik wilde was gewoon even slapen en dat leek onmogelijk. Donderdagochtend zijn we dan ook rustig opgestart en Hubby ging toch voor de behandeling. Dat hij mij om 12 uur belde dat alles was goed gegaan was een hele geruststelling. Wij zijn hier thuis ook toen pas aan onze dag begonnen.
Inmiddels is alle achterstallige was weer netjes weggewerkt, hebben we een inloop gemaakt op het huiswerk en is mijn kamer weer schoon en fris. Heb ik mijn boodschappen maar online bestelt omdat de stap om alleen een supermarkt in te gaan nog gewoon te groot is. De jongste heb ik voor volgende week opgegeven voor de noodopvang. Wil ik mijzelf staande blijven houden in deze situatie is dat wel echt nodig. Want ook vandaag loop ik met tranen in mijn ogen en daarbij een drukkende gevoel op mijn borst. Ik heb gelukkig extra therapie aankomende week en zal ik weer verder gaan met het re-integreren op mijn werk. Mijn hubby ligt weer thuis in zijn eigen bed en hij zal daar nog twee weken moeten liggen. We zijn er dus nog niet en voorlopig kan hier ook geen beroep op gedaan worden. Het zal een verademing zijn als de scholen weer open gaan, ik denk niet dat ik de enige ouder ben die dit zo ziet. En dat is voor mij een hele grote troost! Want dat betekend dat ik toch wel al een heel eind op de goede weg ben.
Wij zijn gezegend met lieve buurtjes die aan ons dachten en mijn ouders die voor ons deden wat hun konden. Vriendinnen die me een hart onder de riem staken en hulp voor de jongste uit een onverwachte hoek. En ook al is dit niet de blog die ik in gedachten had, het is toch even fijn om eruit te gooien. Daarnaast moet ik ook even zeggen dat ik super trots ben op mijn kinderen! Want samen met mijn kinderen hebben wij deze gekke week, in een hele gekke periode overwonnen.
We heb gesnauwd, gelachen en gehuild.
