Alsof iemand me met twee handen bij me keel vastpakt en langzaam steeds meer druk zet om deze dicht te knijpen. Mijn hartslag schiet in een rap tempo omhoog. Mijn handen en benen beginnen te trillen en ik moet vechten tegen de tranen. Ik heb het gevoel dat ik ieder moment kan flauwvallen. Ik wordt overmand door misselijkheid en snak naar adem. Het zweet breekt me uit. En ik denk dat mijn hart er op ieder moment mee kan stoppen.
De eerste keer dat dit mij zo heftig overkwam was augustus 2020, 4 dagen na de infarct van mijn moeder. Mijn stresslevel is maximaal en dan zit ik zelf nog in een situatie waarbij ik eigenlijk mijn handen vol heb aan mijzelf. Mama ligt nog steeds in het ziekenhuis en mijn stiefvader is slecht te been. We denken aan een infarct maar er zijn eigenlijk nog helemaal geen uitslagen. In plaats van thuis blijven wil ik toch heel graag naar de verjaardag van mijn nichtje. Dit omdat haar oma en opa er ook niet bij kunnen zijn. Tijdens het opstaan deze ochtend wist ik eigenlijk al dat ik teveel van mijzelf vroeg. Maar mijn gedachte stond vast. Ook mijn kinderen kunnen wel wat ontspanning gebruiken. Na de jongste klaar gemaakt te hebben, begon ik aan mezelf. Die twee groters die redden zich zelf al gelukkig. Tijdens het klaarmaken voelde ik mijzelf steeds onrustiger worden. Toch maar even het ziekenhuis bellen om te kijken hoe mama de nacht is doorgekomen. Hierna belde ik me stiefvader om het door te geven en om meteen te kijken of hij nog wat nodig had. Ik race niet alleen van en naar het ziekenhuis, maar ook helpen mijn hubby en ik mijn stiefvader. Ik bespreek met hem dat het klaarmaken me veel energie kost en dat ik een opgejaagd gevoel heb. Hij steekt me een hart onder de riem en we sluiten het gesprek af met een ” I love you en tot vanavond”.
En dan gebeurd het, een paniekaanval. Niet dat ik mijn hubby roep, nee ik ga heel rustig zitten en probeer mijzelf weer bij elkaar te rapen. Ik gebruik hiervoor de ademhalingsoefeningen die ik bij mensendieck heb geleerd. Er was al zoveel gebeurd dit wilde ik niet in het emmertje erbij gooien. Ik vecht tegen me tranen en de angst om de deur uit te gaan wordt groter. Ik vind me haar ineens niet meer goed zitten, twijfel over mijn kledingkeuze en ineens gaan ik mij ook druk maken om wat de mensen van me zullen denken. 1 uur zou de verjaardag beginnen *fuck* dat gaan ik niet meer redden. En weer gooi ik wat extra stress voor mijzelf op de situatie, nu zullen ze helemaal wel wat te zeggen hebben denk ik bij mezelf. Mijn kinderen zitten al in de starthouding om te gaan. En als ik die toetjes zie denk ik oké “we got this”‘, we gaan dit gewoon doen! Ik ga rustig in de tuindeur opening staan een sigaretje roken en praat mezelf moed in. Thuis denken ze dat ik gewoon niet tevreden ben met wat ik aanheb en hierdoor stress ervaar. Want door alles wat er al in de afgelopen periode heeft afgespeeld ben ik ook wat aangekomen. Ze zussen me en zeggen me dat ik er gewoon goed uitzie. Na een half uur ben ik weer redelijk gekalmeerd en stappen we in de auto.
Ik ben doodop, met het zonnetje op mijn gezicht doe ik even mijn ogen dicht. We moeten iets van een half uur rijden. Dus ik let op mijn ademhaling en blijf me zelf nog steeds moed in praten. Aangekomen op plaats van bestemming en we zoeken een parkeerplekje. Ik kijk op me telefoon het is drie uur, mooi dan hebben we nog twee uur om feest te vieren. Ik tover een glimlach op mijn gezicht en stap uit alsof er niets is gebeurd. We lopen de tuin in en de opmerkingen zoals : ” Ik schaam me, zo laat en zijn jullie er eindelijk ” vliegen me om de oren. Ik probeer kalm te blijven en groet netjes de mensen. Bij een vriend van me broertje blijf ik wat langer staan en houd hem even stevig vast tijdens een knuffelmoment. Ik tel snel in mijzelf tot 10 en ga weer door. Na het groetten loop ik meteen weer even de tuin uit. Ik voel de trilling in me handen en ik snak naar nicotine. ” Niet instorten Cher” fluister ik mezelf toe. Een kennisje komt bij me staan en we kletsen even, ze zag dat ik me even moest terug trekken en kwam polsen of het wel ging. Ik loop met haar mee naar binnen het is tijd voor taart. Net voor het zingen moet toch weer iemand beginnen over het te laat zijn. Die zelfde persoon moest het al twee keer zeggen in de tuin en doet het nu gewoon weer.
Jullie hebben geen flauw benul, wat ik vanochtend heb doorstaan. Jullie hebben geen flauw benul wat ik de afgelopen vier dagen heb doorstaan. Dat ik al vier dagen niet heb geslapen en dat de angst van het moment dat ik mijn moeder zo aantrof nog altijd in mijn lichaam zit. Vier dagen ben ik aan het racen van en naar het ziekenhuis, vier dagen zijn wij aan het zorgen voor ons gezin maar ook mijn stiefvader. Mijn kinderen die zo geschrokken zijn en hun oma als een kasplantje afgevoerd hebben zien worden. Ook hun help ik met hun verwerking. Ik ben in overlevingsmodus en doe me best om gewoon mee te gaan met de flow. Mensen jullie hebben werkelijk geen idee.
Het liefst had ik dit uitvolle borst geschreeuwd. Maar het enige wat ik uit kon brengen was ” We zijn er nu toch dat is het belangrijkste”. Ik liep weg en zette mijn masker op en probeer te socializen. Maar O wat voelde ik mij de rest van die verjaardag ongemakkelijk. Mijn manier van reageren was voor mij zwak. Dit ben ik niet, ik laat me niet zomaar door iemand te kakken zetten. Maar ik had geen energie meer voor dit en wilde ook niet mijn nichtje haar verjaardag verpesten. Uiteindelijk is die persoon nog wel naar me toe komen om te zeggen dat ik het niet zo serieus moet nemen, maar het kwaad was al geschiet. Het liefst was ik in de auto gestapt en terug naar huis gereden. Maar voor mijn nichtje, neefje en mijn kinderen ben ik netjes gebleven tot het eind.
Ik had al eerder paniekaanvallen gehad maar niet zo heftig als deze. Ik hoopte dat het bij deze ene paniekaanval zou blijven maar dat is helaas niet waar. Ik merk dat de druk steeds meer van me vraagt ( lichamelijk en geestelijk) en doen alsof alles goed gaat wordt steeds moeilijker. Cognitief ga ik er hard op achter uit, ik doe gekke dingen zoals de autosleutel in de prullenbak gooien maar kan ook me gedachten er niet meer bij houden tijdens gesprekken. Mijn concentratie is ver te zoeken en soms zeg ik dingen en denk ik bij mezelf wat gooi jij er nou weer uit. Ik vergeet dingen en ook mijn werk begint er onder te lijden. Het liefst blijf ik bij huis, uit huis gaan brengt veel stress met zich mee. De momenten dat ik me klaar maak voor werk, mijn zoon naar school brengen of voor afspraken zijn vaak een hel. Het begint met zweten vooral op op me neus, hoge ademhaling, gevoeligheid voor geluid, maagpijn en trillende benen en handen. Deze lichte paniekaanvallen zijn mij totaal niet onbekend, hier loop ik al langer mee rond.
Maar al snel volgt mijn eerste dissociatie ervaring en blijven mijn paniekaanvallen (bijna dagelijks) terugkomen. Mijn dissociatie ervaring overvalt me op mijn werk. Ik zit aan de tafel met een aantal kinderen en ik merk dat ik overprikkeld raak van het geluid om me heen. En dan gebeurd het, het voelt alsof ik buiten mijn eigen lichaam treed. Alsof mijn lichaam en geest van elkaar gescheiden worden. Het voelt allemaal zo onwerkelijk, bij thuiskomst uit me werk heb ik dan ook meteen mijn therapeut een bericht gestuurd. Zij vraagt mij of ik dit al vaker had gehad en maakte zich toch wel erg zorgen over mijn gemoedstoestand. In overleg met haar heb ik mij de dag daarna gedeeltelijk ziek gemeld. Maar ook gedeeltelijk werken trok ik maar drie weken. In die drie weken volgde nog twee dissociatie momenten en de paniekaanvallen bleven komen.
Maar die ene nacht was de druppel. Ik lag te slapen en dacht dat ik stikte, vol angst schoot ik overeind. Me hart ging als een malle tekeer en ik dacht dat ik een hartaanval zou krijgen. Ik sleep mezelf uit me bed en klauter de trap op omhoog. Mijn benen leken wel luciferstokjes die elk moment konden brengen. En mijn hart? Mijn hart ging als een malle tekeer, ik ging op de grond liggen in de woonkamer op me rug. Ik wist dat het tussen me oren zat en probeerde me ademhaling weer normaal te laten verlopen. Niet in paniek raken, focus, ik kan dit. Het leek wel oneindig lang te duren voordat ik er uit kwam. De angst bleef nog lang in me lichaam na sidderen.
Mijn hubby komt rond 4 uur in de ochtend de woonkamer binnen lopen en vraagt of ik weer naar bed kom. Ik antwoord heel koeltjes dat ik zo kom. Het is donker en ik zit op de bank dus hij ziet de tranen in mijn ogen niet. Terwijl ik nog na beef van de angst ben ik ontzettend moe. Ik kruip dan ook weer veilig tegen hem aan. De volgende ochtend vertel ik hem pas wat er is gebeurd. Hij is licht geïrriteerd maar ook geschrokken en zei :” Voortaan maak je me meteen wakker!”. Wij waren er beide wel over uit dat het klaar was en dat er echt wat moest gebeuren. De paniek sloeg zelfs toe tijdens een simpel stofzuig moment. Ik meld me dan ook voor 100% ziek en mijn therapie begint vanaf hier weer op volle toeren te draaien.
Ik wilde nergens meer heen en dacht ook dat iedereen aan mij zou zien dat er wat mis met me was. Er waren er maar weinig die van de situatie afwisten. Mama moest inmiddels gaan revalideren in een revalidatiekliniek. En dat bracht voor mij een stukje rust, ook mijn stiefvader ging steeds een beetje beter. We maakte een planning wie wanneer naar mama ging. De dagen waarop ik zelf heen ging deed ik extra me best, me leuk aankleden, opmaken, alles om de barsten in mijn masker niet aan mijn moeder te laten zien. Het ging al zo verschrikkelijk slecht met haar. Maar een moeder zal geen moeder zijn als zij de zorgen van haar dochter niet van haar gezicht kon lezen. Inmiddels had ik inslapers gehad en begon ik ook steeds betere nacht rusten te hebben. Het klinkt misschien stom maar mijn moeder revalideerde op zo’n mooie plek. Dat ik het zelfs fijn vond om daar te vertoeven. Daar kon ik alles even vergeten. Nu dat mama weer thuis is mis ik die momenten van samen zijn echt.
Ik heb geen last gehad meer van dissociatie en de laatste heftige paniekaanval had ik begin december 2020. Voor mijn paniekaanvallen heb ik een aantal keer medicijnen geslikt. De wat mildere aanvallen die kan ik nu heel goed zelf regelen. Ik leer steeds beter mijn triggers te herkennen. En ik zorg nu ook veel beter voor mijzelf als dat ik hiervoor deed. Supermarkten ga ik het liefst nog steeds uit de weg en als ik heen ga liever niet alleen. Autorijden deed ik met een verschrikkelijke zweetnaad en me schouders raakte nog net niet het dak. Dit heb ik inmiddels weer kunnen oppakken, eerst stukjes zonder kinderen, toen met partner en kinderen en nu race ik weer lekker overal heen. Mezelf onder de mensen begeven is af en toe nog wel een dingetje , ik kan echt helemaal in de stress raken net voordat ik de deur uitga. Nou scheelt het dat we in deze periode niet heel veel weg kunnen. Voor mijn angststoornis een uitkomst maar voor mijn depressiestoornis weer een hele uitdaging.
Er bestaand verschillende soorten angststoornissen en denk je dat je hieraan lijdt a.u.b. zoek hulp! Heb geen schaamte het is iets wat je overkomt. De heftige klachten die erbij komen kijken en het gevoel hebben alsof je de controle over jezelf verliest is super intens. En het gaat eigenlijk bijna nooit vanzelf over. Wel moet ik er bij zeggen dat therapie alleen gaat helpen als je zelf het probleem erkent en echt open staat voor hulp. Wees eerlijk tegen jezelf maar ook tegen anderen. De schijn op houden is zo vermoeiend maar je paniekaanvallen nog meer.
En voordat ik mijn blog afsluit wil ik mij nu eerst even richten op diegene die door een moeilijke periode gaan, je bent niet alleen en je mag altijd contact met me opnemen. Dit kan via Facebook, Instagram of het contactformulier. Is er iets wat je graag in mijn volgende blog zou willen lezen ? Laat dat dan weten in de reacties!
Een lieve groet,
Cherry ❤️