” En ook al ben ik er nog niet, ik kan wel zeggen dat ik mij nu al zoveel lichter voel.”
Dit schreef ik vorige week in mijn eerste blog. Maar vandaag raast er een tornado van onrust door mijn lichaam. Mij van mijn bed naar de bank verplaatsen kost me tonnen energie. Mijn hubby kijkt me aan en vraagt of het wel goed gaat. Volgens hem zie ik eruit alsof ik ieder moment kan gaan huilen. Ik kan alleen maar uitbrengen dat ik ontzettend moe ben. Ik plof neer en staar uit het raam. Mijn gedachtes dwalen af. Waar komt deze vermoeidheid vandaan? Waar heb ik last van? Het ging de afgelopen weken echt zo ontzettend goed. Ik had het allemaal onder controle. Dit vertelde ik ook vol trots tijdens therapie. Het schrijven van mijn eerste blog ging me beter af dan ik had gehoopt. En wat een hoop reacties heb ik mogen ontvangen. Zelfs Blue monday kon mij niets maken.
Een kort lontje en waterige oogjes, ik fluister mezelf in : ” Cher luister naar je lichaam”. Deze dagen liggen duidelijk nog steeds op de loer en het is hoe ik er mee omga. Normaliter zou ik nu dus mijn masker opzetten en doorgaan alsof er niets aan de hand is. Mezelf dus eigenlijk nog meer uitputten met mijn eigen toneelstukje naar de buitenwereld. Nu kies ik ervoor om mezelf even terug te trekken in mijn bubbel en mijzelf op te laden. Terugtrekken is op het moment wel weer een uitdaging. Want omgaan met een depressie-/angststoornis tijdens een lockdown lijkt soms onbegonnen werk. Waar je normaal even de tijd had voor jezelf als de kinderen op school waren, moet je ze nu begeleiden met hun huiswerk. Laten we dan ook maar even niet praten over alle andere mama taken die erbij komen kijken. En het re-integreren op mijn werk.
Vandaag neem ik mijn “mama time out”. Gewoon even een “niets moet maar alles mag” dagje. Ik lig als een echte loedermoeder onderuit gezakt op de bank. De jongste die niet wil aankleden en nog steeds in zijn Avengers pyjama loopt. Ik laat ze langer gamen dan normaal en ik loop ook niet constant bij de pubers naar binnen of het lukt met schoolwerk. Twee volle wasmanden die weg gevouwen moeten worden, een berg afwas die zich heeft opgestapeld en speelgoed in overvloed die door mijn woonkamer zwerft. Avond eten doen we niet aan de eettafel maar op de bank voor de tv. Ik merk dat de kinderen helemaal meegaan in mijn flow en ik vindt dat echt een dikke prima voor vandaag. Morgen zal deze mama zichzelf weer bij elkaar rapen.
Terwijl iedereen uiteindelijk op 1 oor ligt heb ik nog even een moment met mezelf. Eindelijk het moment waar ik zo naar verlangde. Ik loop naar de keuken om wat lekkers te pakken en dan valt mijn oog op de kalender. Morgen is het 21 januari, papa’s+ verjaardag. En daar heb ik mijn verklaring, de afgelopen week heb ik best veel prikkels te verwerken gekregen. Deze prikkels heb ik zodanig moeten verwerken dat ik deze dag eigenlijk haast bijna was vergeten. Maar niet in mijn onderbewustzijn, in mijn onderbewustzijn ben ik hier wel heel druk mee bezig geweest. Net zoals alle jaren hiervoor zijn januari en maart mijn trigger maanden. Januari omdat dat de maand is dat mijn vader eigenlijk jarig zou zijn en maart omdat dat de maand is waarin hij is overleden. Het ene jaar ben ik heel verdrietig en voel ik veel pijn en het andere jaar wordt ik overspoeld met warme gevoelens en dierbare herinneringen. Maar ook al zijn we nu bijna 24 jaar verder, het gemis blijft altijd hetzelfde!
Wanneer iemand zo plotseling uit je leven wordt getrokken, is het gemis een plekje geven niet altijd even makkelijk. Hoe lang rouw je eigenlijk? Ik ben van mening dat je rouw je hele leven meedraagt. Ook al ga je verder met je leven. Er zullen momenten zijn dat je stilstaat bij je verlies, dat je schommelt tussen het heden en verleden. Het zijn de kleine dingen die het gemis weer activeren, een geur, een lied, of een omgeving. Een verjaardag, de feestdagen of een ander belangrijk moment in je leven zoals de geboorte van je kinderen. Je zal jouw geliefde nooit helemaal loslaten. Rouw wordt een onderdeel van jouw levensverhaal.
Hallo onrust, hallo vermoeidheid, ik heb jullie geaccepteerd en toegelaten. Maar morgen? morgen nemen wij gewoon weer afscheid van elkaar. Morgen neem ik de controle weer over.